Kurallar kurallar...

Halbuki ne çok severdim fizik dersini. Kâğıt üstündeki formüller ne kadar anlamlı. Nerden bilebilirdim; o anki sadece fiziğin iki boyutlu algısıydı. Sadece beyaz sayfa üzerinde çözdüğüm problemlerin hayatın katı kuralları olduğunu öğrenmek canımı sıkmıyor değil. Birbirine çarpan toplar hikâyesini sadece bilardo oynarken kullanacağımı sanırdım. Öyle değilmiş meğer hayat onu hep kullanıyormuş.

2 insan… Birinin fevri davranışı, içindeki şiddetin uyanışı… Ardından sevgili fiziğin etki tepki yasası ve puff diye dağılan bilardo topları betimlemesi. Ne zekice… Zıt kutuplar birbirini çekermiş banane bundan. amma da önemliymiş benim için. ‘Ne kadar çok ortak yanımız var’ muhabbeti yapan şahsiyetlerden hızla uzaklaşırken fark ediyorum. ‘ne kadar aynıyız işte o yüzden çok farklıyız’ gibi gereksiz bir felsefe yapma isteği doğuruyor. Onu geçtim Newton un kafasına düşen elmayı protesto edeyim derken elmanın tadını unuttum. Ne olurdu ben kafam bi dünya yerden yüksekte yürürken pat diye indirivermeseydi yere yerküre, çekim kuvveti bahanesiyle. Ayaklarım yere bastı da noldu. Gerçekler her yerde, seni baskılayan iç sesinin şiddeti arttı. Hani her şey kontrolün altındaydı. Her şey senin elinde kandırmacalarına şöyle bi geriden baksak fena olmaz hani. Biz istediğimiz için o adama kızmıyoruz, istediğimiz için kıskanmıyoruz, istediğimiz kişiye aşık olmuyoruz, istediğimiz için cici kız değiliz. Öyle olduğunu sanıyoruz çünkü biz içgüdülerimize kılıf uyduruyoruz. Reflekslerimize başka adlar koyuyoruz.Hayatın gerçeklerinden kendimize pay biçiveriyoruz. Dünyayı biz yaratmışız gibi. O gün kendimize bir duygu yüklüyoruz o oluyoruz. Kendi sesimizi bastırıyoruz, tabularla yaşıyoruz. Kalabalığa karışınca kendimizi unutuyoruz. Aşağılık kompleksi, ego, ben bilinci… Gerçek mutluluğu bunu bi nebze de olsun aşabilenler biliyor. Bi düşün kalabalıktaki SENle mutlumusun?? Yoksa KENDİN olmayı mı yeğlersin ? B.B. : )