Kuşkulanmayın lütfen, kuşkuya dairdir

 

Bir dostun bizi yanıltması mı daha tehlikeli, yanıltabilecek olma düşüncesi mi?

 

Bir çağ düşünelim:

Çocukların evlerine tıkıldığı, kuşkunun bir karabasan gibi şehrin üstüne çöktüğü, mazlumların inzivaya çekildiği, zalimlerin zıvanadan çıktığı.. 

Bir çağ ki, Gözlerin buğulu, sözlerin ağulu olduğu, yüreğin hesaplı elin kanlı olduğu bir çağ..

J.K.Galbraith’in kuşku çağı (the age of uncertainty) dediği bu ışıltılı ve makyajlı çağda neler kaybettik kimbilir,

hiç düşündük mü

 

 

sorarım size,

İçlerinde kuşkuya yer bırakmayacak büyüklükte yürek taşıdıkları için daha güvende değil midir çocuklar ve yüreklerindeki çocuğu emzirdikleri sürece büyükler? 

Kaldı ki her yürekte barınamaz kuşku, alaca yüreklerdir, hem otağı, hem ocağı..

 

 

Bir suçun işlenmesindeki dayanılmaz ağırlık yarattığı kuşkudadır elbet.. Basit bir yalan koca bir aşkı, bir aldatma su sızdırmaz dostlukları, bir ihanet nice ortaklıkları bitirdi ve nihayet kuşku izanı, insafı tahtından etti. 

ben de payıma düşeni görmek için yüreğime nazar ettim:

korku, kaygı, tamah, öfke ve nefret.. 

hani nerede yaratılış sırrındaki masumiyet..

 

 

Bir toplum adaletten kuşku duyar hale geldi ise şayet, vebalin bir hissesini yargıca verelim kabul: Hakim, Fehim, Müstakim, Emin, Metin ve Mekin olamadığı için..bir hisseyi de, belirsiz, müphem, muvakkat ve ruhsuz yasalara vermeyi ihmal etmeyin. Ama aslan payını esirgemeyin lütfen: 

hakka değil, kendine düşen paya tamah eden ve ortalığı tozu dumana katan adamlardan..

 

adını anımsayamadığım bir bilge ne güzel söylemiş:

kara bulutlar gökyüzünün mavi olduğu gerçeğini asla değiştiremezler..

ama biz bulutların dağılmasını beklemeyelim 

affınıza sığınarak ben de acizane ekleyeyim :

Akıllı insanlar kuşkuyu elden bırakmaz, yürekli insanlar kuşkuya kapılmaz..