Kütahya'nın yetim köyü; Dulkadir Köyü

Hani ilkokulda bir şarkı söylerdik Orda bir köy var, uzakta, O köy bizim köyümüzdür. Gezmesek de, tozmasak da O köy bizim köyümüzdür. Geçenlerde arkadaşlarla köyümüzü ziyaret ettim. Gördüğüm manzara beni kahretti. Resmen köyümüzün bir tarafı savaş alanı diğer tarafı da normal bir halde. Köyümüzden özetle bahsetmek istiyorum. Köyümüz aşağıdaki resimde de gördüğünüz üzere 4 bir tarafı yeşil doğayla çevrili. Harika bir manzarası var.

Köyümüzün kaderi ne zaman eti gümüş maden tesisleri kuruldu işte o zaman değişti.Yıllardır çocukluğumdan bu yana dedelerimizin atalarımızın hep ölüm nedeni aynı; Kanser. Bu Eti gümüşün siyanür havuzu maalesef köyümün derdi duruma geldi.Neden böyle tehlikeli siyanür pislikleri böyle doğa harikası yerlere kurulu aklım bir türlü almıyor. En son bir yakınımızın kanser hastalığından dolayı yatağa düştüğünde dram sözleri şu oldu yakınlarına. ‘Ne olur beni çöpe atın… Benim ağrımı sızımı çekmeyin’’ Bu yakınımızın bu sözleri yüreğime hançer gibi saplanmış, köyümüzün geldiği son nokta adeta çıldırtan cinstendi.  Köyümüzü neticede tamamıyle kaldırıp siyanür pisliğine çevirmekti esas amaç. Ama durum şöyleydi. Eti gümüş köyümüzün yarısını satın almış, diğer yarısı ortalıkta kalmıştı. Hatta bazı satın alamadığı yerleri devlet eliyle istimlak etmiş almıştı. Şimdi ise köyümüz 1 hane kaldı. O da Muazaffer Sözeri.

 Muzaffer Sözeri’nin köyü terk etmesi için elektriği suyu her şeyi kesilmiş ‘Ya bu köyden gideceksin, ya gideceksin denilmiş yetkililerce. Nerdeyse kendi köyüme tapulu topraklarıma giremeyecek noktaya gidiyor köyümüz. Şu an sahipsiz yetim bir köy köyümüz. Hiçbir yetkili makama derdimizi anlatamıyoruz. Ya da anlamak istemiyorlar. Köyümüzün yarısı satın alındı eti gümüş tesislerince… Diğer yarısı ne olacak? Köy mezarlığı ne olacak? Madem böyle siyanür pisliği kurulacak oraya neden köyün bütünü kaldırılmıyor. Resmen işkence çektiriliyor köyümüze. Takdir tecelli ediyor. Elimizden bir şey gelmiyor. Bekliyoruz ne olacak diye.