Lapa lapa bir kar yağsa...

Her insanın bir mevsimi olduğuna inanırım.

Ve.. insanların bu mevsimlerle birlikte ruh hallerinin değiştiğine..

Çoğu insan ilkbahar ve yaz mevsimlerini sever. Kış mevsiminin gelişiyle birlikte de, içlerini bir hüzün kaplar.

Oysaki ben mevsimler içerisinde en çok kışı severim.

Birde beyazlar içerisinde açan kardelenleri…

Karın her yere hakim olması, her yerin bembeyaz örtüyle bürünmesi, mutluluğuma mutluluk katar.

Her bir tanesi, rüzgarla birlikte savrulup gökyüzünden düşerken,

Coşku olur yüreğime….

Ne zaman havalar soğusa, çocuklar gibi beklerim karın yağmasını..

Ah derim, şööyle lapa lapa bir kar yağsa...

Hepimiz paltolarımız giyip, atkılara bürünsek…

Araçlar, dışarı çıkamayacağı için, caddelerde sadece hızlı hızlı işlerine giden insanlar olsa..

Hatta, kar hafta sonu yağsa da, kimse işe gitmek için zorlanmasa..

Çocuklar kartopu oynasa, kardan adam yapsalar, ben de onlara yardım etmek için bahçeye insem.

Gece de herkes uyurken, köşe başındaki yanan sokak lambasına bakıp,

O sarı ışığın altından, karın bir o tarafa bir bu tarafa savruluşunu seyretsem.

Ama hava çok soğuk olmasa, dışarıda çalışmak zorunda olan, insanlar var…

Soğuk sadece, katı kalpli, insanların içine işlese….

Hayıır, yanlış anlamayın, sakın..

Onların, kalplerindeki çirkinlikleri gizlemek için değiiil… yumuşatmak için öyle söyledim.

Şu an dışarıda sert bir hava var,

Eskiler derler ya, kar yağınca hava yumuşar, mikroplar kırılır diye,

Ben de ondan bekliyorum karın yağmasını :)

Bir an önce kar yağsa da, hava yumuşayıp, mikroplar kırılsa..

Sevgi ve ışıkla..