Leyla'nın ölümü!

Lacivert bir gece.. “ doğduğu günde aynı böyleydi gece” diyor başucunda gözyaşı döken sahibi. “Kader ona hiç gülmedi ama o hiç yılmadı” diye de ekliyor, burnunu sağ kolunun ortasından bileğine doğru sıvayarak…

Leyla, hayatının baharında, nedeni otopsi masasında çözülemeyecek şekilde geldi, geçti bu dünyadan.. Eskiyi yeniyi, korkuyu tutkuyu,sadakati ihaneti bilir miydi bilinmez. Ama ,önce apranti özentili çocuklar, ardından jokey hevesli aprantiler bindi üzerine. Kaç binicisi oldu hatırlamak istemedi belki de bir süre sonra. Hayal kurdu, uykularında rüyalar gördü. O rüyalarda, kimbilir kaç kez ,son 100 metreye iki boy farkla girip burun farkıyla da olsa kazandı, mutlu uyandı sabah.

Sonra bir sabah, üzeri çiçek desenleri ile bezenmiş çivit mavi arabanın iki yön saplaması arasına sokuldu. Kolanlar ile bedeni saplamalara bağlandı. Ağzına gem vuruldu, geme dizgin.

Rüyalar önce kabus, ardından karabasan olmaya başladı.

Tan ağırmadan çıkıp baraka ahırından, cadde, sokak arşınlamaya, çöp konteynerlerinden toplanan atıkları ‘istasyon’ denen merkezlere taşımaya başladı.

Her geçen gün zayıfladı hayalleri, rutinleştikçe yaşamı ezberledi arşınladığı sokakları. Ezberi geliştikçe daha az kırbaç yer oldu.

Düşündü mü acaba Leyla? ‘İnsanlar benzedikleri için mi sevgisizleşiyor, sevgisizleştikleri için mi benzeşiyorlar’ diye.. Ve düşündü mü acaba Leyla ? Yılkı olarak yeşil kırlarda bir ağacın dibinde huzur içinde ölme yerine, günün birinde, bir kentin ana caddesinde yığılıp kalacağını. Ayak darbeleri ile ittirildiği kepçenin metal dişlerinden bir çöp aracının damperine indirilip, yıllarca çöp taşıdığı istasyon yanında ki çöplüğe gömüleceğini…

Ya size göre, İnsanlar benzedikleri için mi sevgisizleşiyor, sevgisizleştikleri için mi benzeşiyorlar? Hı ne dersiniz?