Lütfen, de...

Hep konuşuyorken böyle hızlı hızlı, hararetli hararetli, arada kattığın esprilerin içine bir kez de “lütfen” desen… Bağırmasan, hınç dolmasa bu masum yürek, yanmasa hırçınlığının kalesinde...

Lütfen bakar mısın? Lütfen gelir misin? Lütfen amaaaa…. Hadi de, ne hoş değil mi?Yüzünde yediveren gülleri açsa, yüreğinden kuşların cıvıltıları, tomurcuklar oluşsun gamzelerin de…

Seni seviyorum desen bile günlük hayatta… Bana, herkese, kim varsa yanında o an “lütfen” diye başlayan cümleler kur. Ben şaşayım. Herkes şaşsın. Öyle ki “ne oluyor buna, kafasına saksı mı düştü, Alla allaaa” desinler. gülüver içinden… Açıklama yapmasan da olur. Anlarsın ki, senin “lütfen”in kazandırdığı şaşkınlık.

Hiçbir şey bu kadar lezzetli olamaz! Izgaradaki balığın kokusu, tenceredeki yemeğe katılan tuz…

Hayat, nelerin içinde gizli bir bilsen? Bir çocuk gülüşündeki masumluk, çiğ damlasındaki berraklık, yar yüzündeki hoşluk…Lütfen de… Ki, zarafetin sarsın, var olan ama hep içinde cimriliğinden kullanmadığın sevgin saçılsın dışarı. Hissediyorum biliyorsun!

Ne çay, ne kahve… “Kahve’nin kırk yıllık hatırı, dönüşsün lütfen’in hatırına” de, sen.

Bak ben söylüyorum; Lütfen, kendini çok nefret ettirmeden gel geri…

Uzaklaştığın her liman sana yabancı, sana yalancı, sana riyakâr, sana yalandan kucak açan dost. Büyüme bu kadar yalan sevgiler üstüne, hâlbuki bu diyarların, bu toprağın, bu havanın, bu rüzgârın çocuğusun, kapat o seni havalandıran kanatları, kapat…

Ne olur! Kendini kaybettirmeden; lütfen de…Hadi,