Mansur

Dağların çevresi silme sur
Bağırıp durma ey Mansur!
Kalbim kırıktır ve dahi yıkıktır
Kalpten özge bir köşk mü var
Köşkte bir garip ağlar
Sevgisini var edip dağıtmış bühtanlara
Gerisini de gözyaşlarıyla ağlayanlara…

Mansur, Hallacın nerde?  Nerede bu sur?
Bir sır ki , seninle Allah  arasında
Bir sır ki , Allah bilir , korkularımızda
Geçer gider, bir Ahlat ağacında
Bir müren öttüğü zaman
Kimbilir neler konuşurlar arkandan..

Ah Mansur! Keşke halkın da sevdiği kul olaydın
Vurduğun hallacı kaldırıp atıp, insan olaydın
Ama sen insan değilsin ki bir ahu kuşusun yürekten
Nasıl çalar söylersin, Allahı anar, doğruyu diler..
Kimse anlamaz seni, sonunda çarmıha gererler
Ve de hakkın yolunda, Mansur’u param parça ederler.

Bu hak mıdır? İnsanlık mıdır?
Sizin diyarda doğruyu söyleyeni böyle mi yaparlar,
Ayağından tutup, dilini kesip, Fırat’a mı atarlar?

İyi ki Mansur’un hırkası var..
Hırkasından başka nesi var…
İnsanlığa kalmış bir sesi var…
Enel-hak , diyen sesi .. Anlaşılmayan
Hep yanlış bilinen, hep küfre dönüştürülen..

Oysa Mansur…
Bir ebedi sur…
Gerçeğin çevresinde…
Bir ebabil, durmadan okuyan
Ve durmadan halı dokuyan…
Bu diyarın bir garibi..

Bismil’in ilçesinden…
Kim bilir Mansur’u..
Garip Mansur’u
Sesi çıkmayan …
Ve ebedi…
Sürgünlere mahkum olan.
Sütçü Mansur.
Senin için ağlayan bir ince sazdır,
Senin çektiğin azdır…azdır…
Senin çektiğin azdır…azdır…
Sütçü Mansur
Sütüne su katmadın
Yalan söyleyip bebeleri ağlatmadın
Kadınlar, kızlar, aynasızlar
Senden memnun…
Memnun olmayan kim ki
Kim ki…
Kilimcinin yeğeni…
Mansur!
Al bu güğümü
Kaleye sür..
Sonra bağır bağır bağır..
Bütün yalancıları çağır…
Senden başka doğrucu yoktur
Doğrucu Davud’musun sen?
Yoksa kalbinde derin bir mahzen
Derinlerde esen bir sesle sen
Tebliğe mi geldin?

Neyi bildirdin?
Neyi?
Kara taşın içindeki
Kara kuşun kanadındaki
Gerçeği mi?
Neyi?

Hadi git işine…
Mansur…
Git kalenin başında dur..
Belki orada seni dinleyecek
Birisini bulursun
Dilerim Allahtan,
Sonsuza kadar orada
Ulursun!