- Kategori
- Şiir
Masum Düşlerde Kırılma Noktası
Buğulu Kadın
Her gece, buğulu penceremin
gölgesinde ağlayan kadın;
kırık kalp atışların,
soluk ay ışığında titreyen yıldızları
boğarken hüzünlere
elimi uzatsam,
dokunacak sanki tenine parmaklarım...
Ve; bilirim/bilirsin nasıl da açtır öpülmeye
çingene pembesi dudakların.
Her gece, buğulu penceremin
önünde soyunan kadın;
teninin rengini alan gün ışığında
canlanır Nuh'un anıları göğüslerinde...
Ve; bilirim/bilirsin nasıl da hasrettir bir dokunuşa
incecik topukların.
Her gece, buğulu penceremden
odama akan kadın;
terim terinde buharlaşır, lambalar söner,
lavanta kokar mum ışıkları...
Ve; bilirim/bilirsin
kolum beline, elim boynuna dokunduğu an
gök gürler, şimşekler çakar utancımıza
ıslanır bedenlerimiz sabaha kadar.
Kemal Eyüboğlu