Mayalara inanıp Şirince'ye gidenler kıyamet kopmadı diye üzülmesinler!

Kıyamet korkusuyla Şirince'ye kaçanlar kıyamet kopmadı diye üzüldüler mi bilmiyorum? Şirince simge elbet... Kendince önlem alanlar diyelim kısaca... Bence üzülmesinler...

Bu olaya özgü değil ama bu kıyametten/felaketten kaçış olayı beni hep düşündürmüştür. Kıyameti illaki inançsal olarak düşünmeyin... Mesela son kıyamet senaryosunda Marduk'un Dünyamıza çarpması üzerinde duruldu... Fakat yüzlerce kıyamet senaryosu kitabı, filmi izledik hepimiz... Hatta kıyamet lokal bir şeyde olabilir... Bölgesel bir felakette olabilir.

Şöyle kurgularım olayı: Bir felaketin geleceğine kesin olarak inansam bile kendi başıma kurtulmayı düşünür müyüm? Elbet düşünürüm hiç kuşkunuz olmasın... Ancak her defasında bende şöyle devam ediyor bu düşünce; son olay üzerinden devam edelim:

Şirince'ye kaçmak (bakın inansam diyorum) için imkanlarım var... Kendimle beraber ailemide götürebilirim... Ama bende asıl bu noktadan sonra başlıyor düşünce savaşı... Kardeşlerim var... Annem var... Yeğenlerim var... Eşimin ailesi var... Kardeşleri var, yeğenleri var... Dostlar var... Sevdiklerim var... Hiç biri ötekinden daha az yaşamayı hak etmiyorlar üstelik... Her koyun kendi bacağından asılır dediğim an, kendi kişiliğimi asmış olurum...

Onlar olmadan benim yaşamamın anlamı ne? Hadi ultra bir gücüm var, isteyen herkesi Şirince'ye (bir adaya, bir gemiye, bir sığınağa yada bir yaşam merkezine) topladım... Kıyamette koptu... İşte o andan sonra olacakları düşünmek beni daha çok ürkütüyor...

Bu kıyametten kurtulduktan sonraki yaşama kısmı, hatta tüm sevdiklerimi kurtarsam bile, beni ürkütüyor...

Kıyametten kurtulup insanlıktan çıkmak diyebilirim buna... Hatta bu öyle böyle bir insanlıktan çıkmak olmaz sanırım... Bir damla su için, bir lokma yemek için, hatta akla gelmeyecek şeyler için tüm sevdiklerimle savaşa girmektense, kıyamette yok olup gitmeyi tercih ederim ben...