Melahat Teyze

2012 yılını acısıyla tatlısıyla yaşayıp bitirmiş ve rafa kaldırmıştık. 2013 acısını, tatlısını yazacaktı şimdi ömrümüze.

Yılın ilk sabahı ailecek çok sevdiğimiz Melahat Teyzemizi kaybettik. O haber ile güne uyanmak sanırım en son aklıma gelecek şeydi.

Ne yazık ki, 2013 acıyı yazmakta gecikmedi.

Bir ara vadesi doldu dendi, bir ara Allah rahmet eylesin dendi.

O artık bize veda edendi.

Kardeşimin kayınvalidesi Melahat Teyze insanın hayatında mutlaka tanıdığı için sevinenlerden olmasına değer biriydi.

Onu şen şakrak halleriyle, maziyi anlatan sohbetiyle, bereketli eliyle anımsayacağım.

Öyle ki, onun sevindirdiği gencin, çocuğun, yetişkinin sayısı belirsizdi.

Veren elin daima üstünlüğüne inanmış, yüreği merhamet dolu biriydi.

Hani bazen deriz ya; ardında ne bırakacaksın? Diye.

O ardında bir sevgi seli bıraktı. Duyan herkesi derinden etkileyen, gözleri dolduran biri oldu ve iyi anıldı.

Bazen tekli koltuklarda karşılıklı oturduğumuzda elinin üzerindeki yaşlılık benlerinden şikayet ederdi.

“Ben bu hale gelecek kadın mıydım?” cümlesini en sık söyleyenlerdendi. Yaşlılıktan hiç haz etmezdi.

Görmüş, geçirmiş, Eski İstanbul Hanımefendisi idi.

Bayramlarda, kandillerde dağıttığı çokoprensler, gelenlere ikram ettiği nohutlu pilav, giderken elimize sıkıştırdığı süslü mendillerle yüreğimizde iz bıraktı.

Bugün ebedi yolculuğuna uğurlanacak ve rahatça uyuyacak inşallah.

Neden yazdım bunları ben?

Onu tanıyan tanımayan herkesin duasını alabilsin diye. Kendi adıma birşeyler yapabileyim diye, o bize veda etse de satırlarda yaşasın diye…

 Allah Rahmet Eylesin, Mekanı Cennet Olsun.