Merak etmeyin cenneti

Cennet de cehennem de bu dünyada bence...
Oraları görmek için ölmeyi beklemeye gerek yok. Bir tarafta inanılmaz bir yoksulluk, çaresizlik ve acı var.

İnsanlar çatısı tenekeden , yağmur yağdığında akan barakalarda ya da sokaklarda , telefon kulübelerinin içerisinde yaşıyorlar. Ceplerinde ekmek paraları yok, çöpten ekmek topluyorlar. Şanslı olup kulübede yaşayanlar ise
ay başını zor getiriyor, kirasını zor ödüyor. Tencereler tam takır, ekmek soğanla geçiştiriyorlar akşam yemeğini azıcık şanslı olanlar ise bir çeşit yemekle ki o da doyurucu bir yemek olmaz zorunda. Ya bir tencere makarna ya da
bol sulu kurufasulye, ekmeği daldırıp yiyorlar. Giyim kuşam yok. Ne bir palto ne bir kazak. Yoksulluğun soğuğuna ne odun dayanıyor ne de kötü , ıslak kömür...
Siyasetçilerin oy gerektiğinde kurtlanmış, kokuşmuş, bozulmuş gıdalarla güya yardım yaptıkları, kapitalistlerin yeni bir ürünü piyasaya sürüp , aç gözlerini doyurmak için daha çok para kazanmaları gerektiğinde farkettikleri ama umursamadıkları zavallı naçar, bi çare insanlar...

Diğer tarafta ise parayla beş taş oynayan , korkunç bohem hayatlar yaşayan, sofralarından havyarların, kuş sütlerinin eksik olmadığı , parayı nereye harcayacaklarını bilemedikleri için sapıtan , bir şise sampanya ya gecede 2.500 ytl ödeyen, dünyanın en pahalı arabalarına ve yatlarına binen, yalılarda ya da villalarda yaşayan , dev ekran , altın kaplama plazmalar satın alarak Japonları bile şaşırtan , buna rağmen doymayan aç gözlü , çoğunluğu oluşturan zavallı insanların vergileriyle geçinen, gelir vergisi vermeyen bir avuç asalak zenginler...

En son olarakta cennet ile cehennem arasında bir yerde sıkışıp kalan, nereye ait olduğu bilinmeyen , iyi kötü bir evi
ve süründürmeyecek kadar emekli maaşı olan , ay başını zor getiren, kanaatkar orta sınıf...

İşte dünyanın özeti. İşte cennet ile cehennem. Boşuna merak etmeyin öbür tarafı, hepsi burda.

Cennet de cehennem de.