Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

25 Aralık '09

 
Kategori
Gündelik Yaşam
 

Mertçe bir vedadır bu...

Mertçe bir vedadır bu...
 

Yaşamaktan korkmaya başladım artık. Göreceklerimden, duyacaklarım, kendimden korkmaya başladım.

Hani derler ya hep her şey üst üste mi gelir diye, gelirmiş sahiden.

Mutsuz muyum, yoksa mutlu olmaktan da mı korkar oldum, onu bile kestiremiyorum.

Kırıklarımı aldırmak istiyorum hayattan, yaşadığım hayal kırıklıklarımı.

Ne zaman korksam böyle her şeyden, her şey daha da büyüyerek geliyor sanki.

Nedenini çözemediğim bu ruh halimden bırakın beni, çevremdekileri de bıktırır oldum.

Yazmak iyi gelir diyorum ama yazdıklarımdan da mutlu olmuyorum. Mutlu olmak için yazmazdım oysaki eskiden ben. Sadece içimi dökerdim. Hikâyelerimi, anılarımı, aşklarımı paylaşırdım. Şimdi hiç bir şeyim kalmamış gibi hissetmekten mütevelli sanırım bu korkum da.

Umudumu yitirmedim desem de içim acıya acıya itiraf ediyorum. Ne kendimden ne de aşktan ne de hayattan pek de umudum kalmadı aslında.

Son birkaç aydır yaşadıklarımın toplu faturası sunulunca karşıma boşa çabaladığımı görmek yaktı canımı.

Yılların biriktirdiği insanların aslında güven ne kelime saygıya bile değer olmadığını anlamak ayrı, onlara duyduğum sevgi ağlıyor içimde.

Ben hep insan biriktirmekle övünürdüm. Biriktirdiklerim sahte çıkınca aslında ne kadar fakir kaldığımı anladığımdan ağlıyorum.

Uyandı yine içimdeki kız, diyor ki 'baş edebilirsin bunlarla, güçlüyüz biz'. Ama dedikleri gibi ben onu o kadar korudum ki, bilmiyor nasıl zor ve yorucu olduğunu. Korkmuyor bilmediğinden de.

Ah be kuzum, ben neden seni bu kadar korudum herkesten ve her şeyden. Bak şimdi senin sesine kulak verip savaşabilecekken, sana bile güvenemiyorum.

‘Sesini kes’ diye bağırmak herkese, ‘ben senin gördüğünden daha güçlü, daha sağlamım aslında’ demek, ‘içimi görmeyi bilmiyorsan sus’ diye haykırmak istiyorum.

Acıyorum, kalbimi kıran dostluklardan acıyorum. Kanamıyorum ama henüz, kanatmıyorum da. Deşmeyi de bırakıyorum sizi, deşmenin de adabına saygımdan bırakıyorum. Bir daha açmayacağım bir dolaba kilitleyip sizi yok ediyorum. Bu demek değil ki üzülmüyorum, hala ağlıyorum. Son gözyaşlarımı döke döke uğrunuza, vedalaşıyorum hepinizle.

Hoşça kalın…

 
Toplam blog
: 33
: 611
Kayıt tarihi
: 05.05.09
 
 

Yazı genelde beni rahatlatır... Ancak yazabiliyorsam... Bazen içimde düğümlenir herşey... Bazen de ç..