Mesajınız var

MESAJINIZ VAR..... Otizmi anlamanın en iyi yolu bir otistiğin duygularını dinlemektir.

Ben Onur Güner

Raporumda : Aspenger yazılı

Aspenger ne demektir bilmiyorum. Ama; ben çok soru sorarım. Oturmayı hiç sevmem. Oturduğum zaman soru sormalıyım, ya da oturmamalıyım.

1988’de doğmuşum. 3 aylık iken annem “diğer çocuklardan farklı” oluşumu anlamış. 3, 5 yaşında doktorlar “bu çocuk hiperaktif” demişler. Sonra doktor doktor gezmişim. 1992’de Ege Üniversitesinde yine “Hiperaktif” tanısını koymuşlar. 1997’de Behçet Uz Çocuk Hastanesinde “Aspenger Sendromu” ile hastalığıma teşhis koymuşlar.

İlk öğretimi zorlansam da bitirdim. Şimdiye kadar birçok ilaç kullandım.

Dünyayı sizin gibi görmek istiyorum.

Dünyada yalancılar varmış.

Dünyada bizleri horlayanlar varmış.

Dünyada insanları öldürenler varmış.

Dünyada insanları kandıranlar varmış.

Ben böyle bir dünya istemiyorum.

Benim dünyamda doğruluktan, sevgiden başka hiçbirşey yoktur Bugünüm, geleceğim için hiçbir endişemin olmadığı bir dünya istiyorum. İstiyorum, istiyorum, fakat benim istemem ile bunlar olmuyor. Toplum bildiğini yapıyor. Kimse bizi, beni anlamıyor. Ben de; toplumu ve bu dünyayı anlamıyorum.

Sokakta gezerken korkuyorum. “Geleceğim nasıl olur” diye düşünerek korkuyorum. Açlıktan mı? Öleceğim, yoksa birileri beni öldürecekler mi diye düşünerek korkuyorum. Ya annemi, babamı kaybedersem ben nasıl yaşarım diye korkuyorum. Onlar beni koruyorlar. Onlar beni okula gönderiyorlar. Onlar beni doktora götürüyorlar. Onları benim karnımı doyuruyorlar, giydiriyorlar, yıkıyorlar. Onlar beni seviyorlar. Onlar olmayınca ben ne yaparım. İşte benim telaşım budur.

Gelecekten korkmanın nedeni budur.

İlköğretimi bitirdim. Liseye gidemezdim. Doktorlar “Özel Eğitim” dediler.

Ailem beni Sabahat Akşıray Otistik Çocuk Eğitim Merkezi’ne gönderdi. Orada mutluyum.

Sabahat Akşıray’da : Kimse benim ile dalga geçmiyor. Tüm öğretmenlerim benim gelişmem için çaba sarfediyorlar. Resim yapıyorum. İş yapıyorum. Bilgisayar öğrenmeye çalışıyorum. Öğretmenlerim ve oradakiler beni anlıyorlar. Sorularıma cevap veriyorlar. Kimse soru sorma demiyor.

Sorularımı en çok babama soruyorum. Aklıma ne gelirse soruyorum. Babam hepsine cevap veriyor, fakat ben “Baba ben evlenecek miyim, Sabahat Akşıray’daki arkadaşlarım evlenecekler mi” sorusuna cevap veremiyor ve kalkıp gidiyor.

İş yapmak istiyorum. Çalışmak istiyorum. Geleceğimi kurtarmak istiyorum. Gelecek korkusu var bende. Hiçbirşeyi başaramazsam, beceremezsem, kim bana iş verir.

Sizin gibi düşünemiyorum. Sizin gibi göremiyorum. Sizin gibi olamıyorum. Bu benim suçum mu? Yoksa ben bu suçun cezasını çekecek miyim?

Sabahat Akşıray’a teşekkürler. Müdürüm’e, öğretmenlerime teşekkürler. Onlar korkmamam gerektiğini, bu cezayı çekmeyeceğimi söylüyorlar. Ve ben onların sayesinde değişiyorum, değişeceğime inanıyorum.

Çünkü ben onlara inanıyorum.

Teşekkürler.