Terörün bile bireyselleştiği çağdayız...

Hayata yalnız başlandığı gibi yalnız yaşanılırlığını hiç düşündünüz mü? Yada yalnızlığa alışmanın gerekliliğini, yalnızlığın ne demek olduğunu, bir gün asla telefonların çalmayacağını, bugün çekip gidecek kadar güçlü olabilmeyi bedeninizde hiç hissettiniz mi siz? Kapı zilinin çalmayacağını, ihanetlerin, terkedilmelerin söz konusu olduğunu da hiç farkettiniz mi? Mesela siz hiç terkedildiniz mi? Masada yalnız yemek yemeyi, yalnız yatakta sabahlamaları hiç yaşadınız mı siz? Kısacası terörün bile bireyselleştiği bu çağdaki gerçek yalnızlıkla hiç yüz yüze geldiniz mi?

Eskiden insanlar arasında sıkı bir bağı sembolize eden dayanışmanın şu anda günümüz borsasının değer kaybeden hisse senetlerinden biri olduğunu düşünebildiniz mi?

İsteseler şimdi çekip gidecekmiş gibi hazırlıklı hissedebilir misiniz kendinizi? Hiç sessiz sessiz ağladığınız oldu mu başınızı dayayacak biri olmaksızın?

Güvenilenin güvendiğinizin bir gün sizin bile fark etmediğiniz bir anda çekip gidebileceğini, sinsice size yaklaşıp kendini alıştırıp daha sonrada çekip gitmesini aklınızın köşesine yazabildiniz mi?

Sanıyorum hiç kimse olmadan da yaşanabileceğini kafamıza kazımalıyız...

Kısacası Can Dündar'ın dizeleriyle:

"...YALNIZLIĞA ALIŞMALI…"