Mevsimleri sevmiyorum.

Sevmiyorum sonbaharı işte. Tüm yapraklar solup yere düşerken ben neden mutlu olayım ki? Bir mevsim daha b.ktan geçerken mutlu olmayı haketmiyorum.. Metres hayatı benimkisi.
Uzatmalarda yaşıyorum. Penaltı atıyorlar durmadan topları kurtaramıyorum.. Bilmem farkında mısın acı çekiyorum. Anlatmakta da güçlük.. Senin yüzünden bu soğuk, karanlık sularda yüzüyorum. Senin yüzünden bu dağların tepesinde terörist oldum ben. Kimse sevmiyor beni. Buna nazaran yinede iyiyim. Meçhullerde dolaşsam da, onla bunla fink atsam da iyiyim ben. Sen sakın ola merak etme sevgilim.
Aslında çok şey istememiştim senden. Ne o saçma çubuklarla pilav yemeyi, ne Roma'da dudak dudağa fotoğraf çekinmeyi, ne bu sahilde el ele yürümeyi, ne ömrünü ne de bedenini..
Çok az, belki tırnak ucu kadar beni sevmeni istedim. Arzuladım.. Ama beceremedim.. Tanrı'na söz geçiremedim... Ölmeyi seçtim.
Başka başka kollarda teselli aradım kimi zaman. Her öpüşte hücrelerim, beynim sen diye zonklarken unutmaya çalıştım seni.. Gözlerin aklıma geldikçe heyecanlandım öptüm, öptüm, öptüm..
Unutamadım.. Ne mutlu sana!
Namazımı kıldım, yüce İsa'ma duamı ettim, şarabımı yudumladım işim bitti.
İyi geceler...