Milli Eğitim Bakanlığına Açık Bir Dilek

Okullara, “Çanakkale ve Kurtuluş Savaşı Ders Kitabı" konulması hakkında bir görüş;

Bilindiği üzere, Çanakkale ve Ulusal Kurtuluş Savaşımız; erdemi, onuru, kahramanlığı, inancı, sevgiyi, öz güveni, bağımsızlığı, özgürlüğü, tecrübeyi, birliği bütünlüğü, iyiyi kötüyü, dostu düşmanı, kutsal değerleri, yokluğu varlığı, kalleşliği iyiliği, bencilliği toplumculuğu, milliyetçiliği evrenselliği, diriliği ölümü, ihaneti hainliği, doğruluğu dürüstlüğü, tarihi geçmişi ve nankörlüğü de ders alacak ve eğitecek kadar çok geniş açılı, tarihsel konumunun yanında, felsefi ve sosyolojik dersler bulunan dünyanın hiçbir ülkesinde eşi benzeri olmayan büyük iki ayrı olaydır.

Türkiye Cumhuriyeti Tarihi, yetmez.

İnkılap Tarihi, yetmez.

Sosyal Bilgiler ve Tarih derslerinde bölüm bölüm veya yer yer verilen konular, hiç yetmez.

İlköğretim 4. sınıftan başlamak üzere lise son sınıfa kadar, gittikçe genişleyen dokuz ayrı kitap halinde verilmelidir.

Sadece yapılan cephe savaşları, antlaşma ve sonuçları ile kalınmamalı. Başta, Atatürk'ün kişiliği, okuma tutkusu, ileri görüşlülüğünün günümüzle örtüşen yönleri olmak üzere, kimlerin İngilizlerle işbirliği yaptığı veya İngilizlerin kimleri kullandığı, Halkın ekonomik durumu, savaşın bütçesi, ülkenin koşulları, olayların gerçek hikayeleri, bu toprakların kıymet nedenleri, halk onur ve erdemi örnekleriyle ortaya konulmalıdır;

“10 Ocak 1921 günü akşamı, Batı Cephesinden Ankara’ya çekilen bir telgraf, Türk savaşçılarının çaresiz durumlarını ortaya koyuyordu. < cephane="" gönderin="" yeniliyoruz=""> anlamındaki telgrafa karşılık eldeki bütün imkanlar zorlanarak beş on sandık cephane yola çıkarılabilmişti. Bir ağır makineli tüfek takımının en fazla on onbeş dakikalık ateşini sağlayabilecek olan bu cephanenin ne zaman cepheye ulaşacağı da belirsizdi. Beş on sandık cephane yola çıkarılırken, Milli Savunma Bakanı Fevzi Paşa (Çakmak), Batı Cephesi Kumandanlığına şöyle bir telgrafla cevap vermişti:

Not: Kurtuluş Savaşının çaresiz Anadolu’sunun tarihe akan en acı belgelerinden biri olan bu telgrafı imzalarken, Fevzi Paşa’nın göz yaşlarını tutamadığına tanık olanlar çoktur.(Alptekin Müderrisoğlu_Kurtuluş Savaşı Mali Kaynakları cilt 2.)

Kimse “bunlar zaten var” demesin. Öyle olsaydı ülkemizde bu kadar, yukarıdaki sayılan değerleriyle çelişen çok insan olur muydu?