Milyonların yaşadığı bir sendrom

Umarım bu yazıyı okuyanlar kendi hayatından alıntılar bulmazlar, umarım bir başkasıdır bu anlatacaklarım;

Sabah uyanır, yataktan kalkmaz istemez, çünkü ofise gitmek o insanları görmek istemez, o işi yapmak istemez. Çalan alarmı kapatır, beş dakika için geç kalma riskini kolayca alır.

İş yerinde bir baskı tüm vücudunu sarar, vicdanı rahat değildir, çözmesi gereken sorunlar ya yarım bırakır ya da başkasına paslamaya çalışır.

Gün geçtikçe köreldiğini hisseder, piyasadan konuşulanlardan uzaklaşır, etrafındakilerle ortak dili kaybeder, konuşacak az şey vardır artık, uzaklaştıkça farklı uğraşlara yakınlaşmak ister. Bu uğraşlardan birini yapmak ister ama o alanda bir yatırımı yoktur, ilgi duyduğu alanla ilgili hayatını buna adayan kişileri görür, emeği görür ve vazgeçer.

Geçmişi peşini bırakmaz, geleceği öngörememekten, aklı gelecek ile ilgili boşluğu geçmişin özellikle olumsuzlukları ile doldurur.

Kendini savunamaz duruma gelir. Yaptığı ortaya net olarak koyduğu bir şey yoktur ki savunabilsin.

Mutluluğu tüketmekte arar. Zaten dar olan bütçesi onu bankaların kucağına iter , kredi kartlarının iki ayda dolabilecek miktarı kısa bir mutluluk için sonuna kadar kullanır. 12 dan 36 aya kadar borçlanır. 3 yıl sonra halen ödemekte zorlanacağı gerçeğini yaşayacağı birkaç günlük mutluluğa değişir. Alır, gördüğü birçok şeye ihtiyacı olduğunu düşünmeye başlar ve sonunda her kaynak gibi bunun da limiti dolar.

İş saatlerinin dolmasını ve evine gitmek için can atar. Kendini en rahat hissettiği evine gider, fakat ihtiyaçlarını karşılıyamadığını görür. Artık o huzurlu ortam da yoktur. Zaten binbir türlü sıkıntı ile yaptığı evlilikte bir yığın sorun onu beklemektedir.

Bir suçlu arar, aklına ilk gelen yaşadığı şehirdir. İnsanlarına, ilçelerine her şeyine laf sayar. Aslında şehrin güzelliklerini yaşayamamasıdır gerçek sorunu.

Daha çok sigara içer ya da alkol almaya başlar, vücudunda biriken stresi midesine ya da zayıf olduğu bölgeleri vurur. Daha düne kadar midesinin olduğunu unutmuştur. Ama artık hergün organları ben buradayım demeye başlamıştır.

Başka bir iş en iyi çözümdür. Daha fazla ücret, başka çalışma arkadaşları ve zevk alarak yapacağı bir iş. Bunu yapamaz çünkü nerden başlayacağını bile bilemez.

Çaresizdir, artık sağlığını yavaş yavaş kaybeder, evindeki mutluluk artık yoktur, severek yapabileceği bir işe giremez, istifa edemez bir bataklıktır bu çırpınamaz bile.

Tüm bu sorunlar bir gerçeği bilmemekten kaynaklanır bunu da bilemez;

Üretmeden mutlu olamayız!