Mini mini birler, çalışkan ikiler...

Hangimiz oturmadık ki o sıralarda? Hangimiz heyecanlanmadan gitmedik okula ilk gün? Kimimiz ağladı, kimimiz güldü; ama hepimiz de şu anda dudaklarımızda gülümsemeyle hatırlarız ilkokul ( şimdi ilköğretim) birinci sınıfımızı.

Bugün birinci sınıflar eğitim ve öğretime başladı. Bu yıl birinci sınıf okutuyorum. Hepsinin yanlarında velileri, sıkı sıkı tutmuşlar ellerini okul bahçesinde. Kiminin yüzünde büyük bir korku, kiminin yüzünde mutluluk (büyüdüler de okula başladılar ya). Ama hepsinin yüzünde de büyük bir merak.

Sınıflara aldık ve velileriyle oturmalarına izin verdik. Oryantasyon (okula uyum) çalışması yapılması amacıyla tüm öğrencilerden erken başladı miniler. İlk saat konuştum biraz, ağlayanları sakinleştirdim, kalabalıktan bunalanları yatıştırdım.

Garip bir şekilde hepsinin sırt çantası ağzına kadar dolu. Heyecanla ne zaman ders yapacağız soruları.

İkinci ders saati velileri gönderdim. Bu sefer ayrılmak istemeyen annelerdi. Baş başa kaldım kırk veletle. :) Ağlayan olmadı. Biraz şarkı söyledik, biraz oyun oynadık.

Üçüncü ders saati ilk beslenmelerini yaptılar büyük bir heyecanla. Gaf yapıp, yarın olanların resim defterlerini ve boyalarını getirmelerini istedim. Kırkı da parmak kaldırıp ''Bu olur mu öğretmenim?'' diye sormaya başladı. Hepsinin öğretmenine söyleyecek alakalı ya da alakasız mutlaka birşeyleri vardı.

Kimi sessizce oturuyor en arka sıralarda, kimi en öne oturmaya çalışıyor devamlı konuşarak bilmişce.

6-7 yaşlarında başlıyorlar yarış atı gibi koşmaya. Bir meslek sahibi olabilmek için on ya da yirmi yıl okuyacaklar. Zor işleri zor ve gittikçe de daha da zorlaşıyor hayat.

Önceleri bir şey olamıyorsan bari öğretmen ol anlayışı çok yaygındı. Saygı azaldı öğretmenlere. Maalesef yaptığım iş çok zor; ama eğlenceli. Bu küçük çocukları bir yılın sonunda okur-yazar olarak görmek tüm yorgunluğunu ve zorluğunu kenara atıyor öğretmenin.

Ben bir öğretmenim insanlığı öğreten, bir adım öne çıkarmaya çalışan. Ben bir öğretmenim öğrenciliği hiç bitmeyen..