Minik, tatlı, yumuşacık, sıcacık meleğim

2012 Anneler Günü benim ilk "Anneler Günü"m olacak! Bu özel günümün kutlanması için artık bir sebebim olacak! Artık "Geleceğin anne adayı" olarak değil de, bir "anne" olarak kutlayacak herkes bu günümü!

"İçimde bir canlının büyümesi çok tuhaf bir duygu olur herhalde" diyordum birkaç ay önce. Düşünsenize, içinizde bir bebek; büyümek için size ihtiyaç duyuyor, hep kıpır kıpır, hep capcanlı. Şimdi o duygu bana tuhaf gelmiyor, bu mucizeyi bizzat yaşamak gerekmiş bu duyguyu yadırgamamak için demek ki...

Şimdi yaklaşık on iki haftalık ve altı santimetre büyüklüğünde. Doktora her gidişimizde bir öncekine nazaran ne kadar da hızlı büyüyor! Her seferinde ultrason ile bebeği görmek için sabırsızlanıyoruz ve o gün geldiğinde ise heyecandan, telâştan doktora soracağımız şeyleri unutarak evimize dönüyoruz. Aslında sorulacak o kadar çok soru var ki! Ne de olsa ilk defa böyle bir mucizeyi yaşıyoruz. Merak etmek kaçınılmaz! İki hafta sonra muhtemelen cinsiyetini öğreneceğiz. Kız mı... Erkek mi? Erkek mi... Kız mı? Bir an önce belli olsa da anneannelerim / dedelerim aceleci davranmadan ismini koysak...

Daha ilk günlerden fedakârlık yapmaya başladık bile. Meselâ çok istediğim halde havuzun kaydırağından kaymadım (içim gitti tabi), çok sevdiğim halde iskeleden atlamadım (denize merdivenden inmek çok sıkıcıydı ama buna değerdi), ve daha pek çok şey. Hepsi, ama hepsi; o minicik, pembe ve yumuşak tenli tatlı bebek için. O'na kavuşacağımız güne daha çok var ama hep o günü bekliyoruz.

Şimdilik zaman zaman mide bulantıları, her daim kokulara harşı müthiş bir hassasiyet, ve her zamankinden daha çok uyku isteği ile karşı karşıyayım. Özellikle kokular konusunda tüm zevklerim değişti. Yıllardır severek kullandığım oda spreyi artık içimi kaldırıyor meselâ. Ve soğanın pişerkenki kokusuna bayılırdım ama şimdi iğrenç geliyor. Yeşil kabak içeren her türlü yemeği bayıla bayıla yerdim, ancak şimdi düşüncesi bile midemi bulandırıyor. 

Yorgunluk hissi ise cabası. Özellikle okulda nöbetçi olduğum günler akşamı zor ediyorum ve eve geldiğim anda yatay pozisyonumu alarak vakit kaybetmeden uyuyakalıyorum. Diğer mağduriyetimi ise,  karnım henüz belli olmadığından otobüslerde hiç kimse yer vermediği için ayakta yolculuk ettiğim günlerde yaşıyorum. "Bir an önce büyüse de yer verseler" dediğimde yakınlarım "Bu günler iyi günlerin, çok ararsın valla" gibi serzenişlerde bulunuyorlar. Haklılar tabi, onca yükü o kadar uzun süre taşımak kolay olmasa gerek. Tabi şimdi daha 20 gram ağırlığı var; mantıken bu kadar çabuk yorulmamam gerek; fakat aldığım besinleri emmesinin yanında tüm enerjimi de emiyormuş uzmanların dediğine göre. Daha neler göreceğiz bakalım :)

İlerleyen zamanlarla ilgili merak ettiğim o kadar çok şey var ki! Karnım ne kadar büyüyecek, kaç kilo alacağım (gerçi midem bu şekilde sorun çıkarmaya devam ederse kilo milo alamam da), sonra o aldığım kiloları nasıl vereceğim gibi pek çok soru var aklımda. Bebeğin sağlığıyla ilgili hiçbir endişem yok; çünkü aklıma kötü şeyler getirmemekte kararlıyım. Her şeyin iyi olacağını düşünürsem her şey iyi olacak gibi bir inancım var. Bazıları gibi "Ay ense kalınlığı ne kadar, aman test sonuçları nasıl çıkacak, vay erken doğarsa, ya kanama geçirirsem, ay down sendromu riski varsa" gibi düşünceler aklıma bile gelmiyor; sadece hareketlerime ve beslenmeme dikkat etmeye çalışıyorum; o da önlem olarak. 

Nisan ortaları gibi kucağımıza alacağımız o minik, pespembe ayak topukları, yumuk yumuk elleri, mısır taneleri kadar küçük ayak parmakları, kadife gibi teni olan o yumurcak şimdilik bulunduğu yerde çok mutlu ve güvende. Şimdilik hissetmesem bile hep hareket halinde. Acaba nasıl bir siması, nasıl bir ses tonu, nasıl bir kişiliği olacak... Vaktinde doğarsa Koç burcu olacak benim gibi. Bakalım benim kadar inatçı ve dik kafalı olacak mı? Bakalım hangimiz daha baskın çıkacağız merakla bekliyorum :) 

Evet, 2012 yılının mayısının 2. pazar günü benim için her zamankinden daha anlamlı olacak. O gün benim ilk "Anneler Günü"m olacak!!!

<özlem ulugöl="">