Müebbete Hüküm Sessizlik

Kaybolsam alemin toz zerresinde.Acıyla yontulmuş ağıtlar ağır basıyor yaşanmış saydığım dünlere. Kaybolsam yetim bırakılmış ömrümün çocuksu hıçkırıklarında, zira kimseler fark etmez olmamış bedenimin yokluğunu.  Ölüm, ölüm kol geziyor genzimde acının tozlu sayfalarında. Anadan doğma, üryan bırakılmış ruhumun savruluşudur bu sessizliğin kavruk yangını. Cellatların boynuma doladığı nefessiz bir ilmektir ayağımda can kesiği soğuk taşlar.

Ve insan haresi buz dağların altında kalan kimsesiz bir korkudur, avuçlarımda kan kusmuğu isimsiz tümceler. Ahhh! Ah ki ölümün koynunda can çekişir heybemde ki ürkek umutlar. Yıkılasın ey zülüm, yıkılasın ebabillerin kanat çırpınışlarında. Zira dağlarda çiçek kokusu yitik bir kaval sesidir çaresizliğim.  Basite indirgenmiş zor hayatlar taşıyor bedenim. İnsan kalmak arefesinde, can çekişen boynu bükük umutlarımın ağıdıdır ömrümün gelgitlerinde gözyaşlarım. 

Ben koyu bir yalnızlığın müebbet yemiş sessizliğiyim!...