Mükemmel insanlar, tökezleyen yaşamlar, sorular

Olcay Hoca...

Haşmetli bir kadındı. Yüzlerce öğrencisinden biriyim, o da benim onlarca hocamdan biri. Ama iz bırakmıştır.
Çünkü O haşmetli bir kadındı.

Her zaman bakımlı, her zaman şık, ama asla abartısı olmayan, nerede ne konuşacağını bilen, gülümsediğinde 'evet şimdi gülümsemek lazım', kızdığında, 'kesinlikle haklı' dedirten bir elektriği vardı.

Liderdi kısacası.
O zamanlar (biz öğrenciyken yani) genç yaşına rağmen duruşuyla saygı uyandıran özel bir bilim kadını.
Öyle bir iz bırakmıştır...

İnsan inanmak istemiyor. Böyle mükemmel bir hocanın, böylesi bir son perdesi olsun...İnanamıyor gerçekten...

Ama belki de...
Son perdesine giden yol bu mükemmelikten geçmiştir, annesinin bu hatasızlığıyla örselenmiş, kendi hatalarıyla başa çıkamayan küçük bir kız çocuğu, bir gün, bir yerde, evinde...

İnsan inanamıyor...

Şimdi soracağım sorular, özel yaşamı hakkında hiçbirşey bilmediğim saygıdeğer hocamın ve kendisine kıymış olsa da çok sevdiğine emin olduğum evladının trajedisinden bağımsız sorular, bu olay sadece kapımı araladı :

Mükemmeli amaçlayan insanlar, çevrelerinde tökezleyenleri farkedemiyor mu ?

Yoksa, yakıştırmayıp es mi geçiyor?

Mükemmelliğe yakın olmak çabalanası bir amaç mı? Yoksa hataya en yakın nokta mı?..

Mükemmelliğimiz, bizler kadar iyi olmayan en yakınlarımızı derinden örseler, ezer mi?

Tökezleyen yaşamlar mı suçun en acımasız adresleri?

Kendisi bilmese de bir hekim olarak gıpta ettiğim, akılcı ve disiplinli olmayı kafamın bir kenarına kazıyan Olcay Hocam'ın önünde saygıyla eğiliyorum...

Sevdiklerine sabırlar diliyorum...