Musa'nın anısına

Dün haberlerde gördüm fotoğrafını ilk kez. Hepimizin kardeşleri, çocukları gibi internete fazlasıyla düşkün 13 yaşında bir çocukmuş Musa. Bilgisayar oyunlarında yeni karakterler tasarlayacak kadar da konuya vakıfmış küçük yaşına rağmen. Bu durumun onun bu becerisini kullanmak isteyen kişiler tarafından kaçırılımış olabileceği söyleniyordu. En son bir gençle birlikte yürürken görülmüştü okul sonrası.

Ve bugün tahminler maalesef gerçek çıktı. Musa'nın hunharca öldürülmüş halde bulunduğu haberini okumak kahretti beni. Acımı tarif edemem. O masum yüz, ve çaresizliği, böyle korkunç bir cinayete kurban gitmesi.

Bazen bu dünyada yaşamak fazlasıyla acı veriyor bana. Dayanamıyorum. Yaşamak istemiyorum böylesi hain ortamda. Bu da o anlardan birisi.

Keşke kocaman, bir çok elim olsa Allah'ım. Keşke. ellerimi uzatsam; bir elimle Musa gibi zorba katillerin elindeki çocukları kurtarsam. Bir elimle çok hasta, ya da yaralı bir çocuğa ilacını verip sırtını sıvazlasam, onu iyileştirsem. Bir elimle aç bir çocuğa en sevdiği tadını unuttuğu bir yiyeceği uzatsam. Bir elimle de, bütün üzgün; yetim öksüz, çaresiz çocukların yüzlerini güldürecek oyunlar oynatsam. Ama yok.Yok işte. Allah'ım bizler birey olarak bu kadar mı çaresiziz.

Çok üzgünüm çok. Katillerin, öldürmekten adeta zevk alanların bu kadar çok olduğu bir dünyada yaşamak ne kadar zahmetli. Bu ne zor bir imtihan Allah'ım.

Bize akıl fikir, kalbimize insani duygular ver ve "Herkesi her zaman iyilerle " karşılaştır.

Musacık. Sen melek oldun artık. Günahsız masum yavru. Rabbimden sana ve bütün ölülere rahmet dilemekten başka yapacak birşey yok. İnsanlığın, anne babaların toplumun başı sağolsun.

Ernest Hemingway'in dediği gibi; İnsanlık kocaman bir kara parçası. Her ufalanışında, hepimizden birşeyler gidiyor. Çanlar kimin için çalıyor diye sormayın. Çanlar hepimiz için çalıyor.

( Hristiyanlıkta ölenin ardından çan çalınıyor burada da ölen bütün insanlık aslında..)