Mustafa Mumcu'nun anısına

Hiç tanımadığım insanların ölümlerine yandığım çok olmuştur

Ve

Hiç tanımadığım insanların acılarının içimi yaktığı…

Bu kenarından dahi geçmediğim hayatlara duygularımla dokunmuşluğum da çoktur.

Ve

Bu hayatlara yazdığım-yakıştırdığım hikâyeler de bir o kadar çoktur…

Dün öğrendim Mustafa Mumcu’nun kaybını…

Yanılmıyorsam ne benim ona ne de onun bana bir kere bile yorum yazmışlığımız merhaba demişliğimiz yoktur.

Ama hep diyoruz ya MB Mahallesi diye, gerçekten burası bir mahalle gibi.

Nasıl ki insanlar selamlaşmasalar da, görüşmeseler de mahalledeki simalara aşinadırlar ve hatta bakkaldan-manavdan-komşudan tanımadıkları mahalle sakinlerine dair üç beş kelam çalınmıştır kulaklarına,

Hele ki doğumdu ölümdü mutlak duyulur mahallede,

Tanımadığınız mahalleliler için kah sevinir kah üzülürsünüz,

İşte Mustafa Mumcu’nun vefatını okuyunca da içim cız etti…

İlk aklıma düşen, yalnız bir insan olduğu, İzmir’de toplantılar düzenlemek, dernek kurmak yolunda çalışmalar yaptığıydı…

Ve bu yalnız adamın vefatı derinden sarstı beni.

Dünden beri yazdıklarını ve hakkında yazılanları okumaya çalıştım.

Her insanın olduğu gibi seveni de varmış sevmeyeni de, didiştikleri de varmış muhabbet ettikleri de…

Sonuçta her ölüm erkendir şairin dediği gibi.

Düşünüyorum da kim bilir içinde ne çok pişmanlık-ukde-sır-keder-gizli aşk vb. duygularla göçtü gitti bu dünyadan…

Ve ister istemez sitemim oluyor kendime, keşke keşke diyorum Mustafa Mumcu’ ya bir merhaba deseydim, bir dost eli uzatsaydım yalnızlık yükünü azıcık hafifletebilir miydim? …

Velhasıl karışık duygular içindeyim, dilerim ki gittiği yerde rahat uyur…

Ve istedim ki en sevdiğim Yılmaz Güney şiiriyle hiç tanışmasak da aynı yazı mahallesini paylaştığımız Mustafa Mumcu’ya güle güle diyeyim…

Güle güle yalnız adam güle güle…

**************

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili,
Biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını acımız yaptık çünkü…
Dünyanın öbür ucunda,

Hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
Yüreğimizin zayıflığı,

Kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
Ne güzeldir,

Bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak…
Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.
Yaşamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın...

Yılmaz GÜNEY