Mutluluğun resmini çizdin be çocuk

Kapıdan öyle bir giriş yaptıki yüzünde kocaman bir gülümseme ile annesine koştu. Soluk soluğa kalmış alnında küçük ter damlalarını aldırmadan anneciğinin yüzüne baktı. Topu topu iki gün olmuştu annesini görmeyeli ama sanki yıllardır hasret kalmıştı melek yüzlücüğüne sarılmak istedi. Ama annesinin yorgun ve hasta ifadesi onu durdurdu. Olsun dönmüştü ya meleği  önemli olanda oydu. Gittiği gibi dönmemişti annesi giderken daha sağlıklı ve mutlu ayrılmıştı yuvasından fakat dönüşü öyle olmadı. Gördüğü tedavi bünyesini biraz sarsmış yorgun bedenini halsiz bırakmıştı. Oğlu bunu hemen anlamıştı tabii. Melek yüzlüsünü herkesden daha iyi bilirdi o! İçindeki heyecan ve yüzündeki gülücük dudaklarının kenarında asılı kalsa da yine de mutluydu. Annesi meleği yuvasındaydı ya önemli olan da oydu.

Küçücük kalbinde soru işaretlerinin oluşturduğu çırpıntılarla bir şey söyleyemeden anneciğinin yüzüne öyle bir bakıyordu ki yalvarırcasına ne olur diren anne bizi bırakma der gibiydi. Sen nelere göğüs germedin ki bu hastalık mı seni yıkar. Bak yanında ben ve kardeşlerim var, babam var, sevenlerin var diyordu. Bakışları ile meleğinin canına can katmak ister gibiydi.                        

Küçüğüm seni öyle görmek beni hem üzdü hemde bana mutluluğun resmini gösterdi. O anki duygularımı kelimelerle anlatmak imkansız ama ben senin o gülen gözlerinle mutluluğun resmini çizdiğini gördüm.