Mutluluk diye diye...

Unumu eledim, eleğimi astım diye düşünüyordum.

Çocuktum ufacıktım daha, top oynadım acıktım herkes gibi. Yerde erik değil ama bir Antep fıstığı buldum, sonra bir tane daha ve nihayetinde bir avuç… Bizim eve girmeyecek kadar lükstü fıstık. İki apartmanın arasında, üst katlardan birinin balkonundan dökülmüş olmalıydı. Çocukluk işte, mutlu oldum.

     Büyüdüm, mutluluğu aşkta aradım her genç kız gibi. Baktım ki aşk acı veriyor, vazgeçtim.

     Kafa yapıma uyan saygılı bir insanla evlendim.

     Çok sevdim eşimi, mutlu oldum.

     İlk bebeğim doğdu, mutlu oldum.

     Yeterlik sınavları ile mücadele ettim yıllarca.

     Sonra bir gün aniden kazandım sınavı. Öğretmenliğe başladım mutlu oldum.

     Kedilerim oldu beni mutlu eden, muhabbet kuşlarım…

     Yetmedi bir kızım olsun istedim. Yuvayı ziyaret ediyordum o dönemlerde. Oğlum altı yaşındaydı ve ben küçük kızları da çok seviyordum. Bir fikir girdi aklıma, mıh gibi kazındı beynime, çıkmadı. Eşimi de ikna ettim sonunda. Küçük bir kız aldık yuvadan. Yasal olarak evlat edinemeyecektik ama razı olduk. Sadece koruyucu ailesi olabildik. Minicikti evimize geldiğinde. Henüz iki buçuk yaşındaydı. Çok ama çok mutlu oldum.

     Emekli oldum, yine mutlu oldum.

     Artık mutlu olacak bir şey kalmadı diye düşünüyordum.

     Kızımız kadrolu bir işe girdi, mutlu oldum.

     Oğlum okulunu bitirdi bu yıl. Mezuniyet törenine gittik, mutlu oldum.

     Kızımın asaleti onaylandı. Mahkemeye başvurduk ve yasal ailesi olduk nihayet. 1 Aralık gerçek doğum günüydü. Yirmi dört yıl sonra 2 Aralıkta yeni kimliğine kavuştu. Yeniden doğmuş gibi hissediyordu. İkinci doğum günü yani! Mutlu oldum.

     Bu yıl en fazla mutlulukları yaşadığım yıl oldu. Zaman aralığındaki boşluk kısımları ise ülkemle ilgili çekilen büyük acılarla dolduruldu.

     Şimdi düşünüyorum da, eleği hiçbir zaman asmamak gerekiyor galiba. Her zaman dolu dolu yaşanacak bir şeyler çıkıyor. Mutluluğun satır aralarına acılar girse bile, acıların satır aralarına da mutlaka mutluluklar giriyor. Yeter ki fazlasını istemek yerine, o mutlulukların sindire sindire tadını çıkarmasını bilelim.