Mutluyum! Dünden daha mutlu!

Yanlış duymadın! 

Mutluyum, umutluyum, sevinçliyim hem de dünden daha fazla! 

Hani! Ayrılalım dediğin gün var ya! 

Nasıl sevindim ah! Nasıl eriştim mutluluğa! 

Bilemezsin! 

Günlerdir içim içimi tüketmişti, ben söyleyecektim bunu sana. 

Minnettarım, düşüncelerimi okuduğuna. 

Söyleyemedim! Dokunmasın diye gururuna. 

Kıyamadım! Yaşadığımı sandığım sevdanın hatırına. 

Aslında! 

Beni üzdüğünü sandın ya! 

Hayır! Hayır! Hayır! Yanıldın. 

Ben zaten bıkmıştım yalandan dolandan,  

Gerçek olmadığını bile bile inanmaya çalıştığım iltifatlardan,  

Her sözün ardına düşüp de doğru mu diye hayıflanmaktan. 

Düsturumdu, her sözümün yanında durmak,  

Ayrılmadım! Asla doğrudan,  

Açık sözlü, cesur yürek olmaktan. 

Ağladım mı? Hayır! Gözüme toz kaçtı, yaşlar ondan. 

Bahar çiçeklerim de dünden daha parlaklar,  

Yılın dört mevsimini bahar misali yaşamaktalar,  

Ay gibi, Güneş gibi ışıldamaktalar. 

Lalelerin, sümbüllerin vakti geçip gidiyor,  

Şimdi her yerlerde rengârenk güller açıyor,  

Tozpembeler, al kırmızılar,  

Güllerin güzelliğini yansıtır mısralar. 

Küstüm mü? 

Hayır! Hayır! Hayır! Küstüm çiçeği mi benim adım? 

Seni ben, vicdanınla baş başa bıraktım. 

Hani! Demiştin ya bana mucize aşkım,  

Efsanem, rüyam, hayalim, baharım. 

Ben anlamıştım ki! Hepsi yalan. 

Üzülme! 

Üzülme, bu gönül ne sahte yüzler gördü,  

Ne ihanetler yaşadı, aldatıldı ömrünce,  

Aldanmaz ki! Artık riya yüklü iki söze. 

Ebabil kuşuyum ben,  

Küllerimden doğarım daha canlı yeniden. 

Sen, yeni sevdalara pupa yelken açarken,  

Sarılırım yaşama ümitlen,  

Yıkıldım mı? 

Hayır! Hayır! Hayır! Asla yıkılmam. 

Toplar kalp kırıklarımı, sararım kanayan yaralarımı,  

Eskisinden daha da mutlu yaşarım hayatımı. 

Ben hiç üzülmedim ki! 

Mutluyum! Dünden daha MUTLU! 

Ayşen Arslangiray Kura 

23.4.2011/Kuşadası