Nalına da Mıhına da 70

KADER…

Siirt Pervariliydi kader.

Başbakanımızın ilk milletvekili seçildiği yerdi Siirt.

Pervari karakovan balıyla ünlüydü.

Kaymakamlığı vardı.

Valiliği vardı.

Hükümeti, dahası Başbakanı vardı.

Pervari'de sokaklar vardı.

Pervari'nin sokakları çamurluydu.

O çamurda çocuktu Kader.

Kaderciler vardı Pervari'de.

Cehaletlikleriyle kader yazarlardı Kader bebelere.

Daha onikisinde kolundan çekip aldılar Kader'i sokaktan.

Allı pullu gelinlik giydirdiler.

Sandı ki bir çocuk tiyatrosu gelmiş ilçeye.

Gelin bulamamışlar da onu seçmişler oyuna.

İmamı uzaktan görünce biraz uyandı ama…

Daha onikisindeki çocuğa kıydı nikâhı imam efendi.

Sormadı yaşı kaç.

Sormadı var mı Aile kâğıdı.

…

Onüçünde anne oldu Kader.

Kutsandı sandı kendini.

Kutsal sütünü verdi bebesine.

Korktu da hani emzirirken, kaderi geçer diye bebesine.

Tarlalar maraba isterdi durmadan aç bir kurt gibi.

Üstelik te üç çocuk şarttı.

İkinci bebesi kıvranıyordu rahminde.

Ezan okunmadı ikinci bebesinde.

İmamın eli kulak memelerinde kaldı.

Düşürdü çocuk bedeni çocuğunu.

…

Bir sabah Kader kendini vurdu dediler.

Bunalıma girdi dediler.

Namluyu kafasına,

Parmağını tetiğe koyup bastı dediler.

Kurşun adres sormaz ki dediler.

Allah rahmet eylesin dediler, geride bıraktığı çocuğuna da bakıp.

İmam selâsını okudu, defnettiler.

…

Onikisinde evlendi Kader.

Onüçünde anne oldu.

On dördünde çocuğunu düşürdü Kader Anne.

On beşinde kaderini yazanlara yenildi Kader.

Anası-babası biliyordu kader oniki yaşındaydı.

Muhtar biliyordu oniki yaşındaydı kader.

İmam biliyordu, sormadı hani Aile kâğıdı.

Namzet koca biliyordu Kader on ikisinde.

…

Sonra bilmezler çıktı sokağa.

Muhtar bilmiyordu.

Kaymakamın hiç haberi yoktu.

Vali hiç duymamıştı.

Başbakan yine uzun yurt dışı seyahatlerindeydi.

Devlet çok meşgüldü yargıyla debelleşiyordu.

…

Şimdi Kader soruyor benim kâtilim kim?

Seni biz öldürdük kader çocuk.

Üç maymun’u oynarken seni biz öldürdük.

Anan-baban, İmam, Muhtar ya da Devlet değil sana kıyan.

Sana biz kıydık Kader çocuk.

Görmedik, bilmedik, duymadık.

Sana kader yazanların ellerini kırmadık.

Seni kaderine biz terkettik Kader çocuk.

O kadar meşguldük ki kendimizle.

O kadar meşguldük ki kendi çocuklarımızla.

O kadar sana ihanet içindeydik ki evlenme proğramlarını seyrederken.

O kadar çok temizlenmek için çırpınıyorduk ki karamızdan.

O kadar çok Ahlâk kitabı okuyorduk ki.

O kadar çok secdedeydik ki.

Başımızı kaldırıp seni göremedik be çocuk.

…

Sen bizi affedersin Kader çocuk.

Sen Anadolu'nun bir yerindeki adam beni ne bilsin dersin.

Sen güçsüzdün, bize seslensen de duymazdık ki çocuk.

İşimiz vardı.

Temizleniyorduk kıllardan.

Sokaklarda Demokrasi naraları atıyorduk.

Sokaklarda biber gazi yiyorduk Kader.

Sokaklarda bizi jopluyordu polisler, canımız yanmıyordu.

Ama hiç canımız yanmıyordu,

Senin bizim canımızı yaktığın kadar Kader.

…

Affet bizi Kader çocuk, AFFET…

Mehmet Özcan…03.01.2014