Nasıl geçtin ey ömrüm anlayamadım

İçimde ne tortular birikmiş, zaman içinde.
Acısıyla, tatlısıyla; su gibi geçen yıllar kaldı mazide.
Anılarımı, acılarımı, sırlarımı, yüreğime kazıdım.
Nasıl geçtin ey ömrüm! Anlayamadım.
* * * * * * * * * *
Gönül sarayımın duvarları yosunlu, kaygan.
Bir vefasız uğruna, bu denli acılar çeker mi insan.
Rengim an be an değişiyor; sarardım, soldum.
Nasıl geçtin ey ömrüm! Anlayamadım.
* * * * * * * * * *
Oturdum yine hesaplaştım, kendimle;
Hayat bana ne verdi, benden neler götürdü diye,
Kaç mevsim suskun kalmış arzularım, sayamadım.
Nasıl geçtin ey ömrüm! Anlayamadım.
* * * * * * * * * *
Artık es esebildiğince, hoyratça, kader rüzgarı,
Kırdın kıracağın kadar, umut filizlerimi, dallarımı.
Her şey incelikten kırılırken, vefasızlıktan kırıldı kalbim.
Nasıl geçtin ey ömrüm! Anlayamadım.

Saadettin Güven
İstanbul