Ne vakit?

Çok zaman oldu sana yazmayalı

Nedenini bildiğinden eminim.

Uzun zamandır yollardayım biliyorsun

Dur durak bilmiyor ruhum

İşte şu an da tam yaşamın kıyısındayım

Bak bir adım atsam içine girebileceğim masmavi bir deniz var önümde

Ah bir bırakabilsem kendimi

Kıyısında değil de tam ortasında olabilsem

Bu benim elimde biliyorum ama korkuyorum bir tanem

Korkuyorum

Ve bir çocuk gibi her dalgada geriye doğru kaçıyorum

Sonra tekrar yaklaşıyorum

Yo olmuyor yine kaçıyorum

Ne vakit cesaret edeceğim buna

Ne vakit sırılsıklam olacağım

Ne vakit korkusuzca kulaçlar atacağım?

Hep bir şeylerim eksik

Tamamlayamıyorum

Adını koyamıyorum

Arıyorum bulmaya çalışıyorum

Dönüyor, dolaşıyorum...

Eksik gittikçe büyüyor

Ruhumu kaplıyor

Aklım karışıyor...

Söylesene bir tanem yoksa bana mı öyle geliyor?

Bak şimdi yine aldım başımı çok uzaklara gidiyorum, oysa gitmem gereken yer orası değil biliyorum.

Ah duydum duydum bana hayat veren o billur sesini can tanem...

‘’Aşk’ından yavaş yavaş bir buz gibi eriyorsun, güneş tam tepende. Sen isten de istemesen de bir gün O denizde bulacaksın kendini acele etme...’’ diyorsun.

Eyvallah dostum, biliyor musun?

Beni en iyi sen anlıyorsun.