Ne zormuş çalışan anne olmak ?

Bunca yıl çalıştım didindim iyi bir iş sahibi olmak için. Hepimiz öyle değil miyiz zaten daha ilkokulda başlıyoruz ders çalışmaya, sınavlara girmeye, herşey ilerde iyi bir meslek sahibi olmak ve geleceğimizi iyi şartlarda geçirmek için. Ama yıllarca verdiğimiz emek , çaba, çalışma hırsı evlenip çocuk olunca eski verdiği mutluluğu inancı kaybediyor. Çünkü eskisi gibi değiliz artık. Evde bakılacak ilgiye, şevkate muhtaç canınızın bir parçası var. Onu bırakıp işe gitmek öyle zor geliyor ki, şuan ne yapıyor, ağlıyor mu, karnı doydu mu diye düşünmekten kendinizi alıkoyamıyorsunuz.

Evde ne kadar iyi bakıldığını bilsem de benim içim hiç bir zaman huzur bulmuyor. Bazen işi bırakmayı düşünüyorum ama onun geleceğini de düşünmek zorunda olduğum için onu hep bensiz bırakıyorum. Akşam olup eve gidince onu eve bırakıp işe gittiğim için adeta beni cezalandırıyor. Yapmadığı huysuzluğu, yaramazlığı akşam olunca bana yaparak bir neyi intikam alıyor. Her akşam ,' sabah anne gitmeden beni uyandır ' diyor ' iyi çalışmalar ' yada 'anne ne olur gitme ' demek için. Çalışan bir anne olmak ne kadar da zormuş, yıllar önce bunu bana söyleseler inanamazdım herhalde. Çünkü insan yaşamadan öğrenemiyor hiçbirşeyi.

Bu günlerde yine çalışan biri olduğum için çok huzursuzum. Oğlum su çiçeği çıkardı ve evde hasta yatıryor. İşlerin yoğunluğundan izin alamadım. İçim içimi yiyor nasıl oldu, ateşlendi mi, öksürüyormu diye düşünmekten işe bile adapte olamıyorum.

Ama herşey canım oğlum için inşallah ilerde anlayacaktır, benim ona bakamadığımın sebebini

seni seviyorum canım oğlum...