Neden?

"Neden" dedim... "Bunca yıl hiç kimseye hiç bişey anlatamamış olduğumuzu gördüğümüz... Hiçbişeyin değişmediğini boşuna mücadele ettiğimizi, boşuna nefesimizi tükettiğimizi anladığımız halde neden hala bunları yapmaya, neden anlatmaya anlamaya çalışmaya devam edelim"..."Doğrusu bu olduğu için" dedi...Aslında bir kaç cümle daha söyledi ama ben burda takılıp kaldığım için onları hatırlamıyorum... Bu cümle günlerdir kafamın içinde dönüp duruyor... Ekolu ve durmadan tekrarlayan bir şekilde... 

Doğru derken aslında doğru göreceli bir kavram.... Kime göre neye göre doğru? Herkesin doğrusu kendine... Ama bu cümleyi söyleyen arkadaşımla doğrularımızın bir çoğu paralel olduğundan beni durdurdu bu cümle...

Çok uzun zamandır süregiden vazgeçmişlik, kendi içine dönme, umudu kesme, beklentilerimi ve hırslarımı rafa kaldırma, "değişmeyen tek şey değişimdir" den "insan yedisinde ne ise yetmişinde odur"a geçişim, "artık huzur istiyorum, hayat beni çok yordu, yoruldum" söylemlerim bütün bunların yanında yıllardır beni besleyen ve keyif aldığım her kaynaktan teker teker vazgeçişim daha rutin, sakin ve sıradan! bir hayata geçişim.... Spritüel ve mistik yanları olan evrenci birçok arkadaşımın yıllardır savunduğu düşünceleri uygulama ve inanma çabalarım.... Bir yandan bu yeni seçtiğim hayat tarzını sürdürmeye çalışırken bir yanda içimde hissettiğim eksiklikler, özlemekler... Bir kaç çok yakın arkadaşımın benim olduğum bu ruh halini bilmeden sohbet konusu içerisinde geçen bazı duygu, davranış, düşünce ve yaşam biçimleri için "sen zaten böyle bişey yapamazsın... hiç senlik değil..." benzeri cümleleri... Aklımın ışğı kadının "Bu kadar sakin yaşam hiç sana göre değil sen bayramda 3 gün evde kalınca sıkılan insandın... Hayattın elini eteğini çekmek sana yaramadı..." demesi... Bunların hepsi at koştururken kafamın içinde şiar'ım olan Ataol Behramoğlu dizeleri geldi aklıma...  Oturdum okudum...

"Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var

Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana"

Nasıl unuttum ben böyle yaşamayı.... Neden vazgeçtim, neden pes ettim dedim kendime... Nasılı, nedeni bu yazının konusu değil... Bu yazıda onu konuşmayacağım... Belki başka zaman...

Acaba dedim bu şiardan vazgeçtiğim için, ekg göstergelerim çok uzun zamandır stabil olduğundan, iniş çıkışlar ve aritmiler oluşmadığın mı bu eksikliğim?... Tekrar keyif aldığım şeyleri yapmaya döneyim...  anlatmaktan ve anlamaya çalışmaktan kaçmamayım... Belki böylece eksik hissettiğim yanım tamamlanır...Belki yeniden yaşadığımı hissederim. ..

Milliyet Blog'a geri döndüm... Yayından çektiğim bütün bloglarımı baştan teker teker okuyup tekrar yayına koydum.... İnsan kendini bu kadar beğenir mi? Pek beğendim... Ne güzel yazmışım... Ne güzel anlatmışım... Ne güzel hissetmişim dedim kendime... Yıllar önce yazdığım "Yazmak Yakalamaktır" bloğumdaki Filize katılarak tekrar yazmaya karar verdim... Yazmak için daha dikkatli ve farkındalıkla yaşamam gerekiyor bunu kendime hatırlattım.... Olacak mı? Bilmiyorum... Bildiğim çabalamaya değer olduğu hatta son yılarda daha değer bişey yok... 

Hani kendimizi bildik bileli bir anlam arayışı ve yaşam amacı okuruz, duyarız, konuşuruz ya... Evet dedim... Daha anlamlı bir amaç ve anlam olabilir mi? Hayat bitene kadar doğru olduğuna inandığın gibi davranmak, konuşmak, yazmak ve yaşamak en azından bunun için çabalamak dışında...

Sevgiyle...