Neden bu kadar benciliz???

Hayat hep emrimize amade olmak zorundadır. İşimize gelirse hayat şahanedir işimize gelmezse bu hayat ne berbat bişeydir!! Şu cümleye bakarak bile hayata yaptığımız haksızlığı görmemek pek de mümkün olmasa gerek...

Hayat değildir dengesiz olan biziz işte. Bunun ne ötesi ne berisi var. Hayat sizin favori renginiz mavi diye herşeyi maviye mi boyayacak ya da bir başkası sarıyı seviyor diye sarıya. Eğer öyle olacak olsaydı da tuhaf olmaz mıydı bir düşünün. Hangi içinde barınan bugün favori rengini kullanma hakkına sahip olacaktı ve niye?? Sorun hep bizde işte. Bizde.

Aslında daha da ilginç olanı ne biliyor musunuz?? Bunlar söylendiğinde ya evet ne kadar da doğru deyişimiz daha da karmaşık bir hale getiriyor durumu. Kabul etmemek belki de daha tutarlı dururdu insanoğlunda. Ama işte tutarlılık yaramaz bize. Tutarsız olan şeylere hayranlığımızla var oluyoruz belki de.

Peki kabul edişimiz erken pes edişimizden mi yoksa gerçekten doğruluğunun gün gibi aşikar olmasından mı? Üstelik tek hayatla da değil derdimiz.Başkaları da var ya hayat denen bu şeyin içinde en çok ona tavız çaktırmadan sanki bir biz olsak gerçekten daha iyisini yapabilecekmişiz gibi. Bu gerçek de sinsi sinsi yakıp kavururken beynimizi hayattan alamadığımız ve bildiğimiz üzere alamayacağımız hırsı diğer varolanlardan alma çabası hepimizinki. (Haksız yere hepimizi katıyorsam içine uyarın lütfen!!)

Tüm varolanlara da sarkamıyoruz. En yakınımızdakilerle, hayatta yollarımızın kesiştikleriyle haddimizle ya da bazen aşarak kapışıyoruz. Kapışıyoruz da ne olduğunu anlayan var mı bana da anlatacak??

Benim isteklerim hep arka planda kalıyor, önemsediklerim önemsenmiyor, hep ben niye karşımdakinin mutluluğunu düşünüyorum yada yapıyorsam da niye aynısını haketmiyorum?? Genel hatlarıyla bunlar değil mi hayıflandıklarımız?? Ama hep ben değil mi sonuçta? Ne kadar tuhafız demek istiyorum her seferinde ve her seferinde de öyle kifayetsiz kalıyor ki kelime. Bir an durup düşünmek yok belki yargıladığınız da tam sizin için karar aşamasında şu sıra. Hatta bencillikle itham ederken karşınızdakini de belki de bencillikten idam yemek üzeresiniz tam da. İşte esas olup giden bu.

Bence şunu unutmamak gerekir derdimiz ne hayatla ne de karşı tarafla her zaman en büyük en acımasız bakış açısı bende, senden, onda. O zaman birincisi hayatı hiç karıştırma o zaten bambaşka bir muamma ve asla aşık atabileceğin türden değil. İkincisi ne kadar yargılasan da en ağır şekilde de yargılanmaya devam ediyorsun savun kendini ama savaşma çünkü aynı şekilde savunanlar olacak aynı sebeple.Sebebi inkar etmen demek de kendi sebebini sebepten saymamakken o da oldukça anlamsız kalıyor bu durumda.Şimdi herkes favori rengini söylesin bugün içinden birini seçeğim...