Neden gönüllüyüz? (eğitim gönüllüleri)

İnsana ani bir soru sorulduğunda, cevap vermesi zor oluyor gerçekten. çocukluğumuzdan beri sürüp gider bu sorular hayatımızda? Gel bakayım evladım, anneni mi daha çok sreviyorsun babanı mı?

Okul yıllarında, Matematiği mi daha çok sevdiğimiz sorulur yoksa Fen’i mi ?

Türkçe, Tarih pek önemsen dersler arasında değildir. Ezberlenip geçilebilirler çünkü, ama Matematik öyle değildir bir ağırlığı vardır matematiğin.

Belki de bu yıllardan mirastır sorgulamayaşlarımız bize söylenenleri gösterilenleri gerçek sanışımız...

Ezberleyip geçeriz hayatı....

Tsunamiler, Londra Metrosundaki patlamalar manşetlere taşınır gazetelerimizde.Her gün
ölen onlarca Iraklı, Pakistandaki deprem, onlar kadar ilgimizi çekmez.Kaç Iraklı bir İngilize eşittir bilemeyiz, ya da kaç Pakistanlının bir Amerikalı'ya eş değer olduğunu bilemeyiz.
Can Dündar şöye diyor 23 temmuz tarihli yazısında:

Bu hafta başı, Irak'ta 117 kişi öldü.
Tek bir günde, intihar saldırılarının en büyüğünde -yazı ile- tam "yüz on yedi" kişi paramparça oldu. Çoğu, camiye namaza giden masum sivillerdi. Haber, çoğu gazetede birinci sayfaya bile girmedi.
Önceki gün Londra'daki patlamalarda bir kişi yaralandı. Televizyonlar derhal canlı yayına geçti. Haber, dünkü gazetelerin manşetindeydi.
Burada bir çifte standart yok mu sizce?..

Can Dündar'dan da feyz alarak 117 Iraklının bir İngilize bedel olmadığını görüyoruz...

Oysa biz bir Türk’ü dünyaya bedel diye bilirdik değil mi? Zaman değişiyor galiba...

İnsan borsasında batı bölgeleri kıymete biniyor .

Komşusu aç yatsa, uyumayacak olan bizler, yanı başımızdaki ateşe öylece bakıyoruz .

Ve hak ettiler düşünüyoruz içimizden . Ölmeyi hak ettiler.Buna karar veren kim? Amerika ve İngiltere..

Bugünlerde Irak’ a demokrosiyi getirmeyi çalışanlar, bu yolda verilen kayıplara da amaca giden yolda mübah görüyorlar...

Peki sırada kimler var, bu iş Irak’la bitecek mi, demekrasiyi hak eden daha kaç ülke var Orta Doğu da, Doğu Avrupa da ?

Bir dönemin meşhur soganı aklına geliyor insanın ister istemez, susma sustukça sıra sana gelecek...

Irak’tan sonraki talihli kim olacak bilinmez .

Biz kendi konumuza döndüğümüzde tam da bu konunun içinde buluyoruz ...

Dün akşam, vakıf yöneticilerinin birinin dediği gibi, o kadar kalabalık ki sınıflarımız

arka sınıfta oturan çocuklar, bırakın eğitim almayı, öğretmeni bile zor görüyorlar...

40 dakikalık bir derste öğrenci başına kaç dakika düşüyor ki....

Evde bir çocuk başına kaç dakika düşüyor....

İlgilenmeliyiz çocuklarımızla, hepsinin farklılıklarını özelliklerini bulup çıkarmalıyız. Hepsini birbirine benzetmeye çalışmak yerine...

Matematik’i seveni övdüğümüz kadar övmeliyiz, sanata ilgi gösteren çocuklarımızı

Bir Türk, dünyaya bedel değil, evet. Üstadtan feyz alıyoruz yine, gemimiz su alıyor, el birliğiyle çalışmalıyız.

Bir türk dünyaya bedel değil artık.

Komşumuz aç sefil olması umrumuzda değil artık.

Değişiyoruz zamanla birlikte. İlerlediğimizi düşünerek değişiyoruz.

Bize de sorulsa, biz de iyi bir yaşam isteriz derdik Fernando Savater gibi. Peki ne
yapıyoruz iyi yaşamak için. İyi yaşamak madde ile alaklı bir şey mi? Kaç arabamız olursa daha iyi yaşabileceğimizi düşünüyoruz...

Ya da her istediğimizde çok uzaklara gidebilmemizi sağlayacak maddi güç iyi yaşamamıza, mutlu olmamıza yetecek mi?

Niye gönüllüsünüz diye soruyor etramızdakiler ? Bunun hiç ‘duygusal’ bir yanı yok mu?
Niye çıkmıyorsun o vakıftan, hiç mi bir şey almıyorsun gerçekten.

Hiçbir şey almaz olur muyum burada açıklıyorum:

Çok şey alıyorum vakıftan, belki verdiğimden bile fazla .

Beni o etkinliğe girdiğimde gördüğüm sevgiden daha fazla mutlu edecek çok az şey olacak belki de bu hayatta. Bundan sonraki zamanlarımda .

Ben masum çocukların çıkarsız sevgisin alıyorum ve aynısını vermeye çalışıyorum sadece ...

Hepsinin birer birey olduklarının farkına varmalarını sağlamak amacım...

‘Anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı ?’ gibi saçma sorulara: Benim bu küçük yüreğimde, o kadar yer var ki, annemi de baba mı da sığdırabiliyorum.
Birini sevmem için, diğerinden vazgeçmem gerekmiyor, diyen çocukların hayaliyle geliyorum buraya.

Hepsi bu kadar...

Evet gemimiz su alıyor... El birliğiyle onarmalıyız...

Bize doğruyla yanlışın ayırdına varabilecek yeni bir nesil lazım gösterilenle gerçeğin ayırdına varabilecek.

Tahammül edebilen hoş görebilen saygı gösterbilen bir nesil...

İyi bir yaşam istiyoruz.

Bir Amerikalı’nın bir Iraklı’ya eşit olacağı bir borsa hayal ediyoruz...