Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler

Masal yazarları, mutlu sonla biten hikayelere bayılırlar.Biz masalın sonunda prensle prensesin evlenip, mutlu oldukları bilgsine ulaşırız. Yan karakterlerin istikbali ya da haletiruhiyeleri hakkında fikir sahibi değilizdir. Belki de cücelerden biri prensesi çok sevmiştir, prensten bile çok.Ve prenses gittikten sonra bunalıma girerek pasiflora kullanmaya başlamıştır. Bundan haberdar etmez bizi masallar.

Prenses ve prens evlenmişler, cüceler de mutlu mesut hayatlarına devam etmişlerdir... Son.

İşte böyle bir masalın perde arkasındayız: "PAMUK PRENSES VE YEDİ CÜCELER"

Gurbetten, nicedir görmediğimiz bir akramızın gelişiydi aşk... Heyecanlı, hesapsız tutkulu, birdenbire, kapının önünde...

Bu sefer de cücenin kapısındaydı aşk, seviyordu prensesi. Ne prens, ne Grimm Kardeşler, ne de onların masalı, ilgilendiriyordu cüceyi...

Bağırdı cüce, sesini duyurabilmek için prensese. O da biliyordu, hikayeyi değiştirmenin güçlüğünü...

Bağırdı, prensesin onu duymayacağını bile bile...

Peki ama niye? Duymayacağını bile bile, niye bağırdı cüce?

Bir umuttu işte. Belki, duyar diye!

Gurbetten, nicedir görmediğimiz bir akramızın gelişiydi aşk... O akrabanın, izni bitiyor bir gün... Geldiği gibi, ansızın kalkıp gidiveriyor...

Geldiği gibi, aniden kalkıp gitti prenses.

Cüce serpti tüm sularını, Alman plakalı, Mercedes arabanın üzerine... Gitsin, ama çabuk gelsin diye...

Maşrapaya damlayan, gözyaşlarını sildi ve şöyle seslendi, gidenin ardından:

"Sen, güzeldi. Ve şimdi sensizlik de..."

Prenses bir daha hiç uğramadı, cücenin diyarına.

Cüceden de haber alınamadı bir daha...

Anlatıcının giderayak okuduğu şiir anlattı cücenin halini:

"Çaresiz unutucam yüzünü,
Yayaş yavaş geçecek, yıllar üzerimden.
Sen, yeni limanlara açılacaksın.
Yeni sevdalar, kuracaksın kendine...
Bir gün belki, ben geleceğim aklına
İyi adamdı diyeceksin,
Seviyordu beni.
Lakin biraz sıkıcı mıydı?

Evet, sevilmek sıkıcıdır bazen.
Hele sevmiyorsan, seni seveni.
Az da olsa titremiyorsa için,
Onu gördüğünde,
Sevilmek sıkıcı iştir.

Ve sevmek ,
Seni sevmeyeni sevmek,
Her Allah’ın günü,
Yorucu iştir.
Onu her gördüğünde,
İnandırıp kendini hayellere,
Onun da seni sevdiğini düşünmek,
Bir yere kadar, keyifli iştir.

Lakin gün gelip de,
Gözünü açtığında gerçeklere,
Yani uyandığında, pamuk prenses masalından.
Ve onun gözünde,
Prens değil de ,
Cücelerden biri olduğununu gördüğünde.
Anlarsın ki;
Sevilmeden sevmek
Yıkıcı iştir.
Prenses bulur da prensini,
Günün birinde.
Unutur da cüceyi,
Cüce olmak,
Yıkıcı iştir."

Başka bir hikayenin prensi mi oldu cüce, yoksa bıraktı mı bu işleri? Hiç bilinemedi...