Neden tecavüz ettiniz ?

“Acı var mı acı” geyiğinin ardından türeyen benzeri abuk sorulara o kadar alıştık ki!

Bu yüzden de nerede elleri kelepçeli biri, uzatılan bir mikrofon ve ardından patlatılan muhteşem (!) sorunun cevabını, aynen muhabir gibi merakla yanıtlanmasını bekler olduk.

“Neden tecavüz ettiniz efendim” sorusu, kavurucu sıcakların ardından gelen yağmurun toprakla kucaklaşıp, serinlikle karışık yayılan enfes kokuyu doya doya sindirmeye çalışırken kulağıma çarptı.

İstanbul’da bir akşam vakti. Hazan mevsimi bizimle tokalaşmaya hazırlanıyor. Günün harala gürelesinden bir parça uzaklaşıp gün batımını yakalama keyfi de bu soruyla yerle bir oldu.

Doğayı içime çekeyim derken, haber başlığını kaçırmışım. Sorunun tuhaflığımı, yapılanın vahşeti mi bilmem, birden verilecek cevaba yoğunlaştım.

Elbette ne biz ekran başındakiler ne de muhabir beklediğini bulamadı.

“Neden tecavüz ettiniz efendim” sorusu, havada asılı kaldı.

Hemen her gün haber bültenlerinin vazgeçilmezi tecavüz vakalarına sosyolojik ve psikolojik nedenler bulmaya çalışanların arasına dahil olmak pek hoş olmasa da, bundan kaçamıyoruz ne yazık.

Cevapsıza cevap üretmeye çalışıyoruz!...

Fantezi olsun diye.

Canım istedi.

Ben sapığım kardeşim, aklıma estikçe tecavüz ederim.

Veya beni tahrik etti demiş olsa! Suçun sebeplerini anlayabilecekmiş gibi… Dahası haklı gerekçeleri varmış gibi…

Aynen;

Neden öldürdünüz?

Neden dövüyorsunuz?

Neden çaldınız?

Neden yalan söylüyorsunuz?

Neden aldattınız?

Soruları gibi…

Öldürdüm çünkü ben caniyim.

Dövüyorum çünkü ellerim durmadan kaşınıyor.

Çalıyorum çünkü başkasına ait olanı almak hobim.

Yalan söylerim çünkü yalancının tekiyim.

Aldatıyorum çünkü gerçeğim yok. ( Devrimciyim!)

Ya da;

Öldürdüm çünkü namusumu temizledim.

Dövüyorum çünkü beni dinlemiyor. Laftan anlamayanın yolu kötektir arasözünü yaşama geçiriyorum!

Çalıyorum çünkü açım. Başka şansım yok. Çaresizim.

Yalan söylüyorum çünkü gerçeği duymaya kimsenin tahammülü yok.

Aldatıyorum çünkü hep aldandım.

Daha nice cevaplarla boşlukları doldurabiliriz. Ancak doldurduğumuzu sandığımız boşluklar içi dolu mudur gerçekten?

Bence değil.

Dolan sadece ana haber bültenlerindeki saniyeler çünkü.

Gittikçe magazinselleşen ana haber bültenlerinde “kendinizi intihar ederken ne hissetiniz” sorularına şahit olmuş kulaklarımız isyanlarda.

Şimdi düşünüyorum da; her birimizin elinde bir mikrofon olsa ve yüksek sesle sorsak.

“Sahi biz neden Lübnan’a asker gönderiyoruz?”

Yoksa bu soruda “abuk” diye nitelendirdiklerimize mi benzedi?