Neden

Yaşam vurmuş dedim kendi kendime

Gördüm ki bezgin yürür

Çocukken yüklenmiş keder beynine

Baktım ki dili ecel seslenir

Her ne ise hayatın vurgunları

Herkesi başka alır kendi girdabına

Farklı bedenlerde ayrı bırakır salyasını

Yalnızlıktır insanı derine çeken

Her sabah tan ağaranda bir tek kendine ait

Yalnızca benimdi diyebildiğin rüyanla yola çıkıp

Umut ve sevgi beklentileriyle tüm gün geçirmek

Ve yine bir yalnızlık senfonisiyle rüyalarına geri dönmek

Yalnızlıktır insanı derine çeken

Gördüm ki bezgin yürür

Bir parça huzurdur giyinmek istediği

Bir lime sevgi görse

Çıkarır yorgunluk giysisini

Umut ağları çevirir tüm fikrini

Ancak ne benliğinde güveni kalmıştır

Nede özünde inancı insanlığa

Gördükleri göreceklerine garanti ettirilmiş

Yalnızlık garantiyi arkadaş edinmiş

O ise canım benim hep direnmiş

Ama bir son da onun için varmış

Sonuçta yalnızlığına eşdeğer yoksulluğu eklenikmiş

Bir umut beslersin içinde

Sen büyüttükçe keserler dallarını

Dallar yere savruldukça

Toplayamazsın geri

Şimşekler çakar beyninde

İşte o zaman oyun başlar hayata dair

Heveslenme çok muammalı bir rol düşmüyor sana

Umut kesme sen dua et belki garipliğin değişir öbür yaşamda

Rolün ne mi yoksulluk yolunda?

Kör, sağır, dilsiz ....

Üç tarafı sükunetle çevrili yürekli bir kalpsiz...