Nereden nereye !

Evet, nereden nereye, geldik gidiyoruz, gelmişlerdi, gitmişlerdi ve gelecekler, gidecekler... Bu yeni bir keşif değil ama her insanın bu gerçeği ilk defa idrak ettiği bir an vardır, sanıyorum. Bunu nsıl olurda birden idrak eder insanoğlu bilmiyorum. Yani birden, durup dururken mi olur, yoksa bir şeyler birikir birikir de ansızın kabuğunumu çatlatır veya daha binlerce ihtimal. Ama bence özellikle de hüzündür bu gerçeğe varmada en kolay ve çabuk yol. İnsanın çok bir neşeli olduğu , her şey yolunda giderken, keyifler yerindeyken, birden bire herşeyin olduğu gibi kendisinin de geçici, daha kötüsü, gidici olduğunu idrak edivermesi, en azından pek alışıldık bir şey değildir.

Birden bir şok hissi yaşar kişi, ne oluyor, niye ben, zamanı mıydı, sırası mı, niye o değil, bu değil de ben... Hem, hem daha o kadarda gencim ki, daha ne kadar yaşadımki... Daha neler var hayatta , önümde yaşanacak, görecek, bilecek vs.
Benden sonra ne olacak kaygısı, apayrı bir trajedisidir kişinin, sanki ondan öncekilerde, onlardan sorna ne olduysa, kendisinden sonra da onun olacağı, hemen akla geliverecek bir şey değildir. O başkadır yahu, yani muhakkak ki başkadır, onun yeri dolabilirmi ki... Dolamaz değilmi, ha değilmi... yoksa yoksa dolabilirmi, bir gün o da unutulabilirmi? Önceleri bir anı, sonra silik bir silüet ve sonra, ya hiç hatırlanılmaz ise....

O güne değin, değecek bir şeyler yapmışmıdır, kime faydası dokunmuştur, kim onu hatırlayacaktır. Tanrım, geçip gitmek ve unutulmak. Daha korkunç bir akibet olabilirmi hayatta. Ama tüm yaşamımız boyunca da bu sona ermek için günlerimizi doldurmuyormuyuz. Başka bir yol varmı ki, bizi diğerlerinden ayıracak, daimi kılacak bu yaşamda.

Ölümsüzlük değildir belki söylemek istediğimiz, sadece unutulmamak, yitip gitmemek sonsuzluğun değrmenleri arasında. Belki değirmenin dişlerini kıracak bir taş olabilmek. Mümkünmü...
Olsa idi, herhalde bir bilen olurdu, bir gösteren, bak bu kaldı geriye asırlardan öteye. Ama yok!
Unutulacağız, yitip gideceğiz, bunu böylece kabullenmek gerek.