Ofisteyim...

Her zamanki monoton günlerden biri, ama belki de farklıdır farklı olduğunu düşündüğümüz için...
Kendimi başka bir yerlerde hayal etsem faydası olu mu acaba?
Bir dağ havasının içinde, bir kır kahvesinde ya da rüzgar saçlarımı savururken uzaklara...
Kendimizi bırakmışlıklarımızla geçiyor hayat, hayata bakışımız uzaklaşıyor kendimizden.
Uzaktan seyrediyoruz bütün olanları kendimize.
Kimliğimiz tekdüzelikten ibaret, yolumuz hep çıkmazlara rastlıyor.
O çıkmazlar ki yolculuklarımız hep yarıda kesiyor, kendi içimize yaptığımız yolculukları.
Heyecanlarımız da azalıyor zaman zaman, oysa yaşam heyecanlarımızın bir bütünü...
Biz bir hiçiz aslında, sonunda toprağa karışacağız, sonra yeni bir varoluş yavaş yavaş çoğalıp doğayla dost olacağız.
İşte o zaman hakiki "gerçek" anlaşılacak. Biz kimiz sorusu o zaman aklımıza gelecek.
Şimdi herkes zaaflarıyla yaşıyor, mevkileriyle ve yoksunluklarıyla...
Toprak olunca yağmurla, güneşle yaşayacağız, onlarla varolup onları bekleyeceğiz.
İnsanoğlunun yaşamla başkalaşımı başka yollarda sürüp gidiyor durmaksızın...
Hayat bize hep hiçliğimizi anlatıyor ama biz anlamamakta ısrar ediyoruz.
Şimdi bir binadayım, bir odada, bilgisayar başında ama yine de bir hiçim sonunda, bir faniyim...
Çabalayıp duruyorum kendimi rahatlatabilmek adına, yaşıyorum demek için.
Bir zamanı bekliyorum hiç gelmeyecek olan belki de...
Hepimiz bekliyoruz aslında.
Beklemek ortak bir sancı kendimizin bile farkında olmadığımız
Korkularımızın ortak noktası, yaradılışımızın ilacı...
Zaman hızla akarken ortak paylaşılanlara inat,
Biz zamanın avuçlarından kendi bencilliklerimize akıyoruz.
Hep bir iktidar savaşı her yerimizde, durmadan kan gibi damarlarımızda...
Ofisteyim...
Bir binada, bir odada, bilgisayar başında...
Kelimeler tükeniyor gün gibi.
Gün de bitiyor, hayatlar gibi...
Akşam güneşi doluyor içime
Yatışıyorum yine bir huzur doluyor bedenime
Hoşgeldin diyorum akşama sıcacık...