Neredesin.. Ne haldesin

Sevişmesi intikam
öpüşleri upuzun bir ağıttı
dışına baksan cıvıl cıvıl
içi yangın sonrasıydı

Er meydanıydı sevdanın
bana sunduğu yüreği
kaç kez kundakladım
büyüdüğüm o bahçeyi

Bakışları yaralı
geçmişiyle kavgalıydı
durduk yere ağlar
durduk yere sarılırdı

Cehenneme sürgün düşen
yağmur damlası gibi
her insan nasıl çekerse
biliyorum ben de
çekeceğim ettiğimi

Bir intihar gibi dudaklarıma
ölmek için dayadı
o tertemiz alnını
…
elveda derken öptüm
helal etti hakkını

Sanki bir kuş vurulup
düştü kollarıma
yaralıydı
yine de yiğit
yine de bir dağ gibi
ve sessiz bir çığlık gibi
son ana kadar yüreğimizden
çıldırasıya emindi

Sonra gözlerimin en derin,
en karanlık
ve de en korkak yerine
ölesiye cesur,
ölesiye kararlı,
ve ölesiye korkunç
ve sabırsız ve dolu bir namlu gibi
öylece dimdik ve upuzun baktı.

Kanıyordu alnı
görmesem de biliyordum
her elveda bir ölüm
akan kan tomurcuğu
açan bir kızıl gülün

Artık en büyük günahımdı
bu elveda intiharımdı benim
her nedense ben O nu
upuzun bir ağıt gibi sevdim

Kapıdan çıkıp giderken
anladım ki gözlerinden
bundan böyle her aşkta
bu resmi görecektim

Kime aşktan bahsetsem
her defasında ölecektim
artık kimi sevecek olsam
gerçekte hiç sevmeyecek
ve sevilmeyecektim

Çünkü; köprülerin heybeti,
aştığı uçurumlardır.
İnsan olanın yüreği,
taşıdığı aşk kadardır.

Kağıt Gemilerin Kaptanı
Hayrettin Turan