Öfkeliyim, asiyim, anneyim!

Öfkeliyim...

Geçmiyor. Günlerdir içimdeki öfkemi bastıramadım bir türlü. Vakit gazetesinde Türkan Saylan için yapılan yorumu okuduğumda kor olan ateş alev aldı. Öfkem kudurdu. Dışarı çıktım derin bir nefes aldım. Bunu yazmış olan “insan”lara lanetler yağdırdım.

Dün bir arkadaşımızın yazısında okudum, iki eşli olan bir babanın, oğluna kızını kaynar suyla yaktırdığını. Kanım dondu. Din devletini yazmış arkadaşım. Allah’a inanan “insan” ların yaptıklarını. Durdum. Beynimin arkalarına attım. Sabah uyandım öfkem benliğimi ele geçirmiş, deli divane dolanıyorum etrafta.

Ey Allah’a inanan “insan”lar, sizin Allah’ınız bu mu? Korkmaz mısın be ay adam, bir gün senin de, karının, kızının, kız kardeşinin de aynı hastalığa yakalanıp aynı acıları yaşayabileceginden. Korkmaz mısın bu dünyadan başka öbür dünya olduğuna inanan be ay adam. Hiç mi vijdan yoktur sende. Hiç mi yanmadı elin, hiç mi bilmezsin acısını. Buysa dindarlık, buysa inanç ben olan inancımı da yitirdim artık. Bildiğim değerler hepsi birer birer tuz buz oldu sayenizde. Oysa bana dinine inanan insanların, doğru, dürüst, insanlara yardımı seven, muhtaç olana elinden tutan insanlar olduğunu öğretmişlerdi. Şimdi sen mi dindarsın?

Asiyim....

Yumruğumu masaya vurup avazım çıktığı kadar bağıracak kadar. Bu bir masaya vurulan yumruktur benim için. Silahlanıp dağa çıkacak kadar asiyim bugün. Kendi adaletini kendi uygulayan, bu yolda ilerleyen “insan”lara karşı kendi adaletimi uygulayabilmeyi isteyecek kadar. Öfkem bürümüş gözlerimi, asiyim bugün. Dokunan ateşimden payını alacak kadar. Yarınlarımın belirsizliğinden, umutsuzluğumdan, gördüklerimden, duyduklarımdan ve yaşadıklarımdan dolayı asiyim bugün.

Anneyim....

Bir oğlan yetiştiriyorum. Onu nasıl yarınların beklediğini bilmeden. Eve gittim. Derin bir nefes aldım kapıdan içeri girerken. Sarıldım oğluma. Onu ilk kucağıma aldığımdaki bebek kokusunu duyabilmek için gömdüm burnumu boynuna. Önce derince kokladım onu, sonra öptüm, öptüm. Avuçlarımın içine aldım yüzünü ve ona SÖZ verdim onu daha umutlu yarınlarda büyüteceğime. Bir annenin bilmesi gereken en önemli şey verdiği sözü tutmasıdır. Yoksa çocuğu ona olan tüm güvenini kaybeder. Kaybettirmeyeceğim. Oğlumu daha umutlu yarınlarda büyüteceğim.

Söz verdim!