Oğlum Enver Tuna büyüyor !...

Şimdiye değin hep oğlumu  - onu mizahçılığımdan da kaynaklansa gerek - mizahi yönden yazdım. Oysa oğlum Enver Tuna 10 yaşında. Artık delikanlı olmanın yolunda ilk adımlarını atıyor. Her çocuk ergen olmanın başında, ilk anne ve babasıyla çatışır. Benimki de öyle. Her konuda illaki kendi bir fikri olacak. İlla ki kendini kabul ettirecek. İşin doğası bu. Ben de , annem ve babamla çatışarak kendi kişiliğimi buldum. Önemli olan çatışma değil. Çatışmanın en az hasarla atlatılması.

Çocuğu uyuşturucudan ölen bir annenin haberini okumuştum. '' Ben çocuğumla arkadaş gibiydim. Her şeyini benimle paylaşırdı. Hiç bir sıkıntısı yoktu. Neden uyuşturucu kullandı anlamıyorum ? ''. Çok basit. Çocuğunuzla arkadaş olmayın, olamazsınız da zaten. Eşyanın tabiatına aykırı. Benim çocukkluğumdaki oyunlarla, çocuklar arasındaki iletişimle, Enver Tuna kuşağındaki çocukların oyunları, çocuklar arasındaki ilişkiler öyle farklı ki. Eskiden ataerkil bir aile yapımız vardı. Genelde, çocuklar babanın annesi ve babasıyla haşır neşir olurdu. Şimdi öyle mi ? Parkta bütün çocukları anneanneleri oynatıyor. Anaerkil bir aile yapısına geçtik. Öyle ya da böyle, çocuklara hep anne tarafı bakmıyor mu ? Eskiden biz toprakla oynardık, ağaca çıkardık, uçurtma uçururduk, topaç çevirirdik. Şimdi, beton yığınları arasında toprağı ara ki bulasın. Çocuklar bilgisayarın başınan kalkmıyorlar. Beslenme rejimleri değişti. Obez olanlar artış gösterdi. 

Yani, çocuklarınızla arkadaş olmanız üzgünüm mümkün değil. Siz anne ya da babasınız. O da çocuk. Yerinizi bilin, öyle davranın. Elbette onunla oyunlar oynayın, kaliteli vakit geçirin, zaman zaman çocuksulaşın. Ama ölçüyü kaçırmayın. Kararları siz verin. Ama aldığınız kararlarda onun da hissiyatını göze alın. Hayır demesini bilin. Sakın çocuklar '' Ben annemi ve babamı parmağımda oynatırım '' düşüncesine kapılmasın.

Bir de çocuklarda şöyle bir trend var. Annenin ve babasının arasına girme. Onların çatışmasından çıkar sağlama isteği. Ya da bunu bir oyun gibi görmesi. Bir olay anlatayım. İki üç gün önce eşim oğlumu alıp, aile hekimine gidecekti. Ben 24 saat nöbetten çıkmıştım. Eşime diyormuş ki '' Anne ben evlenince karımı hep ben doktora götüreceğim ''. Oysa annesinin acil bir şeyi yoktu. Kaldı ki ben nöbetten çıkmıştım. Eşim bana gülerek anlattı. Ama yarın eşim benimle tartıştığında gülerek anlattığı olayı bu kez '' Bak sen bana doktora giderken bile eşlik etmiyorsun , çocuk bile farkında '' diyecek...

Neyse, bu kategoride yazdığım ilk blog. Devamı gelir umuyorum. Kalın sağlıcakla !..