Öğütülen bir hayat...

Değirmenin başında duruyor. Şalvarı un içinde. Gülümsüyor. "35 yıl çalıştım kızım ben burada" diyor. Tam 35 yıl dile kolay. Çocuklarını bu değirmenden kazandıklarıyla büyütmüş. Buğdayı döküyor ve taşın nasıl döndüğünü gösteriyor. Yukarıyı işaret ederek "su oradan geliyor" diyor.İçeride çok fazla gürültü var. Birbirimizin sesini duyamıyoruz bile. Çıkıp taş evin önündeki tahta sedire oturuyoruz.Başlıyor anlatmaya...

Önceleri dereden kum topladığını anlatıyor. Tüm gün suyun içinde kum topladığını. Gencecik bedeninin o yorgunluğu o zamanlar hissetmediğini, şimdi ise acısını çektiğini söylüyor. "Çok çalıştım zamanında. Başka çarem var mıydı ki? Bu çocukları kim büyütecekti? Gençtim ve gücüm bitmez sanıyordum. Hiç esirgemedim kendimi. Esirgeyemezdim de zaten. Dokuz çocuğum vardı." Ağlıyor. O gülen yüz kızarıyor, ağlarken bile başka bir güzelliği var. "Ben" diyor "Çocuklarıma istediğim gibi bir hayat veremedim. Allah ne verdiyse ben de onu verebildim onlara. Bugüne şükür. Hayattalar, evlendiler, çocukları var. Keşke daha iyisi olsaydı.Ama elimden bu geldi bunu yapabildim."

Gözyaşlarını siliyor. Utangaç utangaç gülümsüyor. Nasıl başladığını soruyorum değirmende çalışmaya. Babasından söz ediyor. "Babam kıyamadı bana" diyor. "Tüm gün su içinde kum toplardım. Kıyamadı bana. Değirmeni aldı." İlk zamanlar zor gelmiş değirmenin işleri. Ama bir senede öğrenmiş. "Eski zamanlarda, fabrikalar açılmadan çok olurdu iş. Gece gündüz dönerdi değirmen. İyi kazanırdık şükür. Şimdi öyle mi ya? Bazen kimse gelmez. Olsun. Ben her sabah namazı kılar gelirim. Akşam namazına kadar kalırım."

Susuyor. Değirmenin sesi kaplıyor her yanı. Bu aslında değirmenin değil onun hayatının, geçen yıllarının sesi. O taşın altında öğütülmüş bir hayatın sesi. Zorluklarla yaşamış ama hiç pes etmemiş bir hayatın sesi. Elimi tutuyor. "Hayat zordu kızım. Çok zordu." diyor. Gözleri ışıl ışıl.Ellerini öpüyorum içime hayat akıyor...

FOTOĞRAF: Murat Anıl