Okyanuslarda minik bir yürek

Umut ve sevgi dolu, mutlu bir sandaldı yüreğim...

Sakin, dingin, huzurlu nehirlerde usul usul yüzen...

Doğanın tüm duruluğuyla dost, arkadaş.

Büyük, kirli, derin okyanuslardaki savaşlardan, samimiyetsizliklerden ve sahteliklerden habersiz bir çaylak...

Bir akşam üstü o küçük, duru nehrin kötülüğe açılan kolunda girdi okyanusların derin, kirli sularına...

Kocaman bir gemi, kirli elini uzattı, küçük, ürkek, terli, titreyen ellerine...

Korkuyordu sandal yüreğim, dibi görünmeyen, dev okyanuslardan...

Cesaret verdi gemi dev cüssesiyle ...

‘’Korkma !Ben elinden tutacağım ve hiç bırakmayacağım’’dedi...

O küçücük bir sandaldı. Sadece bildiği nehirlerde yüzebilirdi.

Fakat güvendi, inandı ve geminin peşinde indi bilinmeyene...

Oysa çok tehlikeliydi o sular, derindi ve kaybolup giderdi...

Aylar, yıllar geçti. Sonunda okyanuslarda yüzmeyi, fırtınalarla savaşmayı öğrendi.

Kaybolup giderken fırtınalarda kendince ıssız bir ada aradı.Kah buldu, kah bulduğunu sandı , savruldu.

Ama ‘’hayat’’denen o okyanusun ;ikiyüzlülüğünü, samimiyetsizliğini, acımasızlığını ve bir kere o batağa saplanınca çıkmanın imkansız olduğunu, bedelinin ağır olduğunu gördükçe nefret etti, iğrendi, isyan etti.

Geriye yorgun , yılgın, yitik, incinmiş , yanmış bir yüreğin külleri kaldı ve o küllerde rüzgarda savrulup gitti.