Olduğun Gibi Görünmek İçin Kusursuz Olmak ya da Kusurları Araştırmayan Bir Toplumda Yaşamak Lazım

Biz en iyisi göründüğümüz gibi olalım.

Mevlana’nın olduğu söylenen bu sözün uygulanabilmesi zor, insanlar oldukları gibi görünemezler. Kusurlu oldukları için değil her şeyin kusur olarak görüldüğü ve kusurların araştırılıp insanlar utandırıldığı için.

İnsanlarımız belli bir yetişkinlik seviyesine gelip elit davranışlar sergileyemiyorlar. Öte yandan yine aynı gerekçeyle toplumumuz da bu durumu kişilerin zararına kullanma eğiliminde. Hatta kültürümüzün bir kısmı bundan oluşuyor.

Olduğun gibi görünmek ileri toplumlar için normal. Olması gereken bu, gerçek halimle kendimi ortaya koymalıyım. Göründüğü gibi olmanın bir esprisi yok çünkü, göründüğümüz halimiz gerçek değil, özümüze ait ayrıntılar yansımayacağı için doğal kişiliğimizin güzellikleri saklı kalır. Gerçi hayal ve kurguyla yaratılan kişilik de kötü değil ama doğallığın (bana özgü) verdiği samimiyeti yakalamak önemli.

Herkesin kim bilir ne güzel farklı kişilikleri, duyguları, ruhu kalbi var; bunların hiçbirini görmüyoruz, görsek bilsek. Nolmuş yani eksiklerimiz yanlışlarımız varsa, tenimizdeki ben’i saklayınca güzel mi oluyoruz; ya da bakkal Rıza’yı sevmediğimizi söyleyince saygısız… Kızıyorlar, kırılıyorlar; şuranda şu var, buranda bu var, böylesin şöylesin… Yüzümüze Söylemeseler de tavırlarıyla gösteriyorlar, bir bakmışsın herkesin ağzında sakız olmuşsun…

Böyle bir toplumda kendin olmak çok zor… Bir kadın komşunun çocuğunu yakışıklı bulduğunu söylemiş kocası boşadı. Olduğumuz gibi görünmemize engel olan yapımız da var. Rahat hareket edememişiz ki dürüst şeyler yapalım. Hep yalan dolan. Olduğun gibi görününce kirli çamaşırlar ortaya dökülecek. İnsanlar “Olabilir mi” diyecek?

Göründüğümüz gibi olmaya mecburuz sanki… Ama böyle de sahte ve mutsuzuz!