Olmak istediğim yer

Tarihin silinmez harflerle adını yazdığı Atamız Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk.. En büyük Türk.. Fikirlerin aklımızda, sevgin kalbimizde, özleminde gözlerimizde yaş…

Her  10 Kasım olmak istediğim yer.. Merdivenlerine oturup da içimi dökmek, dertleşmek istediğim yer.. Neler yaptığımızı yokluğunda, ya da neler yapmadığımızı anlatmak.. Sonra da içimden gelen ağlama isteğini hiçe saymaya çalışarak gökyüzüne bakmak.. Sayılmasa da hiçe, yaşlar beni dinlemeden aksa da gözlerimden, böyle bir liderin bizim liderimiz olduğu gururu daha bir baskındır içimde aslında.. Sonra.. Sonra böyle bir lidere layık olabildik mi diye düşünürüm istemeden.. Boynum bükük, kalbim buruk.. Oldum ben derse de içimdeki ses, ben değil biz olmalıydı cevabı der diğer bir ses.. Biz layık olabildik mi derim sonra, tüm dünyanın üstün varlığını kabul ettiği liderimize? Gösterdiği yoldan tereddütsüz yürüdük mü? Bizim her birimizin bahaneli bahanesiz bir sürü cevabımız var elbette.. Soruya soruyla karşılık verenler, savunmaya geçenler.. İnkar edip üstelik karalamaya çalışanlar(bunlar acınası olanlar)

Törensiz, coşkusuz geçen Cumhuriyet Bayramımızdan sonra, o günlerden bu günlere neler yaşadık, Atamızın kurduğu Cumhuriyetimize, bize verdiği özgürlüğe neler ekledik ya da neler eksilttik, hatta neydi Atatürk İlke ve İnkilapları, ve hatta Atamız bize neler katmıştı, biz bir hatırlasak.. Okusak.. Okusak..

Ve artık ne olur UNUTMASAK…