Ölmüşüz.

Ölmüşüz de ağlayanımız yoktur abiler
Hani yaşıyorduk, yaşadığımızı sanıyorduk
Deniz kıyısına inip oltamızı sarkıtıyorduk
Vitrinlerde kendimizi görünce gülüyorduk
Meğer ki yanılıyor muşuz abiler
Biz çoktan ölmüşüz, ağlayanımız yoktur… 

Arka sokaklarda sürtüyorduk avare nare
Islıkla şarkılar söylüyorduk biçare
Kahvelerde pişpirik oynuyorduk ne çare
İşte sonunda böyle olduk evlerden kovulduk
Parklara sığınır olduk güpegündüz avunduk
Pür celal levent iken morbid obez olduk. 

Böyleyiz ama bakmayın sayın abiler
Biz böyle değildik sonradan olduk
Anlatsak anlamazsınız, bir dilbere vurulduk
Kim ki melankoli der, değil , bu aşkı memnu
Mahallenin köşesinde günlerce nöbette durduk
Biz böyle değildik abiler , bizi böyle yaptılar. 

Bizim yüreğimizi elektro şokla çarptılar
Ah o hemşireler, keplerini kafalarına takıp yaptılar
Hiç anlamadık , anlamazlar sandık aldandık
Ölmüşüz abiler ağlayanımız yoktur
İzleyenler çoktur ama ezan okuyanımız yoktur
Niye böyle olduk bilmiyorum ama işte öyle oldu
Sonunda kaptan paşa köşebaşında vuruldu
Yerde yatıyor ama ambulans henüz gelmedi
Fakirlik ilmühaberi var ama henüz görülmedi.