Ölüm...

Halk arasında bir rivayet vardır, hepde söylenir...

''Allah ölümü daglara taşlara vermiş, dağların iniltisinden duramamış.. Bu böyle olmaz sesten durulmuyo diyerek başka çareler aramış.

Bakmış insanoğluna, bir taraf ağlarken, bir taraf gülüyor, bir taraf mutluken bir taraf bedbah.. Demiş ki, dayansa dayansa bu acıya insanoğlunun yüreği dayanır'' demiş ve biz insanlara vermiş ölümü...

Öyle değilmidir gerçekten?

İnsanoğlunun yüreği dayanmaz denilen acılara, bir daha asla onarılmaz denen yıkıntılara, altından kalkamayacagı düşünülen zorluklara ve bir daha asla kavuşamayacagından dolayı duyulan ayrılık acılarına rağmen, tekrar daha bir sapasağlam olarak yola devam eden biz insanların yürekleri değilmi. Nasıl bi yaratıktır bu insanoğlu?

Kaybedilen en sevdiğinin ardından günlerce ağlayıp daha sonra acısını unutan. Sadece aklına geldiği zaman yüreğinin bi köşesi sızlayan biz insanlar ...

Zaman deli gömleği, onu yırtan da ölüm;
Ölümde yekpare an, ne kesiklik, ne bölüm...
Hep olmadan hiç olmaz, hiçin ötesinde hep;
Bu mu dersin, taşlarda donmuş sukuta sebep?
Kavuklu, başörtülü, fesli, başacık taşlar;
Taşlara yaslanmış da küflü kemikten başlar,

(alıntı)

Sevgiler