Ölüm bir böcek değil..

Doktor başı öne eğik bir biçimde elime tutuşturuverdi raporu.." Yakınınız mı dedi. .. Allah sabır versin!! "

Diyalog bu kadardı.. Ondan sonra söylenecek bir şey kalmamıştı..

Bir ay ömür biçmişti TIP... Bitmişti artık herşey .. Ellerinden gelen bir şey yoktu..

Dışarı çıktım.. Tıp merkezinin kapısına çöktüm.. Elimde anlamını çözmeye çalıştığım bir rapor..

Arkamdaki kapı otomatik açıldığından devamlı açılıp kapanıyordu oturduğum yerden dolayı..

Aldırmadım..Önümden bir kadın geçerken bana baktı, yol vermem gerekiyordu normal şartlarda..
Ama ben kıpırdayamadım bile.. Kadın da sanki durumumu anlamış gibi bir tebessüm fırlattı.. Yüzüme şamar gibi yapıştı bu tebessüm.. Kendime geldim bir anda.. Vakit kaybedecek durumda değilim.. Hemen birşeyler yapmalıyım ..
Eve gitmeden önce kopmalıyım bu buhran halimden..

Yürümeye başladım.. Kadıköyü bilenler tahmin edeceklerdir.. Hasanpaşadan Kadıköy iskeleye ne kadar zamanda yürünebileceğini.. En fazla 20 dakika sürer.. Oysa ben 2 saattir yoldaydım.. Zamanı uzatmak için elimden geleni yapıyordum.. Bir simitçi çıkıverdi karşıma.. Çıtır çıtırdı .. Çok canım istedi ama alamadım.. Sanki, o simidi yersem erteleyeceğim birşeyleri.. Unutuvereceğim yapmam gerekenleri..Hayat durucak sanki. Yürüdüm, sadece yürüdüm.. Rıhtıma vardığım da hava kararmaya başlamıştı.. Vapur yanaştı..
Bir kalabalık boşalıverdi üzerime..Kaçmak istedim kaçamadım. Öylecene durdum..

Doktorun verdiği telefon numarasını çevirmek istedim .. Kart elimde duruyordu.. Titreyen parmaklarımla numarayı çevirdim.. Santral beni yönlendirmeye çalışıyordu.. Kemoterapi için 1 ..radyoterapi için 2 vs.. Hayır ben hiç bir numarayı tuşlamayacağım.. Sadece inanmaya zorlamak istedim kendimi... Sonra eve ulaştım.. Ve başladı hayatımın en önemli oyununda ki rolü..

Hep gülümsemek oldu tek repliğim.. Gözyaşlarım içime aktı.. Büyüdü büyüdü sellere dönüştü.. Geri sayım başladı..Günler su gibi geçiyordu..

Ve 1 ay geçti. Tam da doktorların dediği tarihte gerçekleşti son!!!

Artık hiçbir şey eskisi gibi olamayacaktı.. Olamazdı da..

Bunları az da olsa paylaşmak istedim.. Hayatımızda değer verdiğimiz sevdiğimiz insanların kayıbı bizleri bir gerçekle karşı karşıya getiriyor. .. Hayat bir sona hazırlıyor bizi yavaş yavaş..

Ölüm bir böcek değil.. Şu yoldan gelip geçenlerin pekçoğu onu üzerinde taşıyor fakat görmüyorlar.. Yarın ki ve yarından sonra ki yaşantılarını sürdürmeye çalışıyorlar!!..