Ölüm hep bana mı düşer ustam!

Yerin taa  derinliklerinde,

Her yanı kömür karası

Solgun yüzünde yorgun baksa da gözleri

Öylesine hasret kalsa da güneşe

Kazma sallar, nasırlı elleri

Çocukları şeker de yiyebilsin

Sevdikleri gülebilsin diye.

Yüzlerce Can

Üzerlerinde İşçi tulumları

Başlarında madenci şapkası

Ellerinde sefer tasları;

Annesi ve eşince hazırlanan

İçinde kuru soğan, acı yavan

Akşam sofrasından arta kalan

Hani Allah ne verdiyse

Katık yapılan

Yerin derinliklerine indiler.

Karnın yardılar kazma ile küret ile,

Kara toprağın.

Yemek vakti toplandılar

Güneşe çok uzakta.

Açtılar sefer taslarını.

Paylaşmak için “YARİN YANAĞINDAN GAYRİ HER ŞEYİ “

İştahla kaşıkladılar

Kömür karası elleriyle

Doyurdular aç karınlarını

Bir tek ölüm yoktu paylaşılacaklar listesinde.

Ve 13 Mayıs öğleden sonrası

Güneşin çocukları, 

Karanlıkta kaldılar.

Bir deri bir kemik olmuş, 

Kömür karası bedenleri

Yorgun baksa da, 

Solgun yüzünde, 

Derinleşen çukurunda

Kocaman gözleri

Bir ok gibi fırlamış yayından.

Manisa -Soma maden ocağında

Teni kara bahtı kara CAN’lar

Ölüm paylaştılar

Yerin metrelerce altında.

Daha öncesinde olduğu gibi

Kader dediler.Yazgı dediler,

Elden ne gelir dediler.

İşte bu yüzden çok büyük isyanım.

Yapılacak bir şey yok diyenlere,

Aymazlıklara,

Ülkeyi ustaca yönetiyorum diyenlere

Kömür işçilerini kaderine terk edenlere

İsyan ediyorum.

GÜNEŞ TOPLUYORUM

EN KIZILINDAN.

AVUÇLARIM GÜNEŞ DOLU

SIKILI YUMRUKLARIMLA.

FIRLATIYORUM MADEN OCAKLARINA.

Ölümler yaşanmasın, karanlıklar aydınlansın diye.