Ona şans verin!

İnsanlığın en kilit sorusuna odakladım ben’i ve hala bulmaya, öğrenmeye çalışıyorum kendimi. Daralıyorum birileri iyice yitirdikçe kendini. Yazsam değer mi, diye kesiyorum içten içe kendimi. Cümlelerin sırrına erebilir mi, kendini güzelliğin ateşine verebilir mi? Hala ham ama yanar mı, pişer mi?

Olacak diliyorum. Bir gün tribünlerin dayanılmaz şaşasından kurtulup öze inecek; kabuğunu deşecek, çekirdeğe dönecek. Vazgeçecek belki de insanların zayıflığından, bu zayıflığın kullanılmaya hazır mahkumluğundan. İyi insan aslında o bakmayın, sıkıntısı küfrünün ağzına vurmasından.

Raylar, sakızlar, numara paylaşmalar… Sayaçlar, tuzlamalar, küme düşmüş takımlar… Üstüne gitmeyin, onu suçlu bilmeyin. Hayatın cazibesidir onu da böyle kılan. Kolay mı o kadar makamın, alanın içinde beyaz kalmak? Kolay mı hata yapmadan yıllarca “sahip” olmak? Öyle yapmış, böyle yapmış… Para varmış, arsa almış… Sayaç almış, sayaç takmış… Telefon etmiş, yasa yapmış… Bana belgeyle gelin, adamı kirletmeyin. Yıkın kafanızdaki sarsılmaz yargıları! Ona güvenin ve elinizi verin. Kolum gider diye korkmayın, bir cesaret gösterin. Olumlu düşünün, güzel olmasını dileyin.

Zaman onu değişik işlere sevk etmiş olabilir, giydiği ayakkabı bol gelmiş, ihtimaldir. Çocukları bilmem nerelerdeymiş, hangi işlerdeymiş? Sizin de çocuklarınız o kadar rahat olabilirlerdi. O mu dedi asgari ücrete tav olsunlar? O mu dedi kapıdan kapıya iş arasınlar? Ya o mu dedi üniversite bitirip ortada kalsınlar? Ağzından duymadınız; iftira etmeyin. Mümkündür sizin de evladınızın bir televizyon kanalı sahibi olması ya da sahibi gibi davranması. Garanti mi ki sizin bir evladınızın da, korumalar eşliğinde, en özelinden master yapmayacağı, ya da büyük bir kulübe başkan olmayacağı.

Bizi kötü niyet bitirdi etmeyin. Girin tıvitıra ona iltifat edin. Aman ha tuzdan, raydan falan sakın söz etmeyin. Göksu Parkı diyin, Gençlik Parkı’ndan bahsedin. İyi niyet gösterin, hep güzel söz eyleyin. Herkese aş var bu Dünya’da, haset etmeyin.  Başkanı çok sevin, ona huzur dileyin.